Wij zijn Amy Broeren en Emily Tjoa. Wij zitten momenteel in ons examenjaar en houden ons profielwerkstuk over (boven)beenprothesen. Wij zoeken mensen die met (boven)beenprothesen werken en/of prothesedrager zijn en willen hen graag interviewen. Hebt u hier belangstelling voor, dan kunt u via onderstaande link uw contactgegevens doorgeven:
https://forms.gle/RBoGquLupnYhB9uV9
Wij hopen dat dit ons verder brengt in ons onderzoek.
Op 17 februari 2024 organiseren KorterMaarKrachtig en het UMC Groningen een speciale dag voor jongeren en volwassenen mensen die een armamputatie hebben ondergaan of een reductie aan de arm hebben. De dag wordt gehouden bij Beatrixoord in Haren. Verdere informatie wordt in de loop van het najaar bekend gemaakt. Zet die datum alvast in uw agenda!
Hoe ouder je wordt, des te meer onzekerheden sluipen langzamerhand naar binnen Je hebt er geen erg in en dan ineens sta je voor weer een keuze.
Mijmering
Wij wonen in een mooie eengezinswoning met twee trappen. Af en toe komt de gedachte aan verhuizen naar gelijkvloers naar boven. Maar….waarheen? Er is eigenlijk geen passende woonruimte in onze regio voorradig. Ja, wellicht aan de andere kant van Nederland, maar dat is ook weer zo’n stap….. Het liefst blijf je toch in de vertrouwde omgeving en je probeert het zo aangenaam mogelijk te maken.
Zucht
Ik sta de laatste tijd steeds vaker boven aan de trap en zucht dan soms heel diep voordat ik met mijn prothesebeen de eerste stap naar beneden zet, Die eerste stap moet helemaal goed zijn. Gaat dat niet helemaal lekker dan ga je al met een ‘achterstand’ naar beneden. Het geef een eerste onzekerheid in handelen en dat is nu net het laatste wat ik mee wil maken en ook niet kan gebruiken. En dan ga je nog op twee benen naar beneden. Het komt voor dat ik mijn prothese vanwege geïrriteerde huid niet aan kan doen en toch naar beneden moet. Met behulp van de kruk en de leuning lukt dat wel maar lang niet altijd zonder slag of stoot. Je wilt niet meemaken dat je een tree overslaat want dan zijn de gevolgen niet te overzien. Je voelt je onzeker.
Het Nederlands Amputatievoetbalteam heeft zich dit weekend geplaatst voor het Europees Kampioenschap van 2024. Door vier overwinningen in twee dagen wist het ook nog de Nations League binnen te slepen en promoveert het team naar Division C. Een geweldig weekend!
Voor een portrettenreeks in Filosofie Magazine over het thema ‘het vreemde’ zoek ik iemand die geïnterviewd wil worden over leven met een prothese. Duurt het lang voordat je zoiets onderdeel van je lichaam maakt? Hoe is het om je prothese af te doen en dat lichaamsdeel te zien? Wat als je fantoompijn hebt, voelt dat dan als een vreemd deel van je lichaam of juist alsof het ‘oude’ lichaamsdeel er nog is? In deze portrettenreeks interview ik vier mensen die vanuit hun praktijkervaring iets over het thema kunnen vertellen. Het gaat om een kort interview met fotografie. Mailen kan naar: gwenbolderink@gmail.com o.v.v. ‘interview Filosofie Magazine’.
Een tweede deel onder dezelfde titel kan niet uitblijven. Ik ben nog een keer in de reacties op FaceBook gedoken naar aanleiding van het instellen van een Lompheidsprijs 2023. De gestelde vraag was: ‘Wat is de meest lompe opmerking die je als geamputeerde hebt gehad?’ Later is deze vraag uitgebreid met: ‘Welke opmerking (positief en negatief) is bij je blijven hangen?’ Inmiddels kent deze pagina meer dan 100 reacties. Een bloemlezing.
Schande
Een dame liep achter de kinderwagen gezellig te wandelen. Er in een pasgeboren tweeling, die kraaiend van plezier hun ogen uitkeken. Ze werd regelmatig aangesproken: ‘Op een gegeven moment sprak een mevrouw, die kennelijk doorhad dat ik een kunstarm heb, me aan. Zij vroeg zich af hoe ik het in mijn hoofd haalde om kinderen te krijgen want dan ‘moest er allerlei zorg in en dat moet de staat dan betalen’. Ik was totaal uit het veld geslagen.’
Kinderlogica is ontwapenend, onbevangen
Een klein jongetje in een restaurant dat tijdens mijn revalidatieperiode vroeg (ik had nog geen protheses): ‘Zijn uw voeten weggelopen?’
Voor een onderzoek naar de doelmatigheid van beenprothesen zoekt onderzoekster Charlotte Bosman een prothesegebruikster met een bovenbeenamputatie, liefst een vrouw tussen de 18 en 40 jaar. Binnenkort wordt gestart met de ontwikkeling van een keuzehulp voor protheseknieën en daarvoor wordt een ontwikkelteam samengesteld van artsen, therapeuten, instrumentmakers en enkele beenprothesegebruikers.
Interesse? Neem dan contact op met Charlotte, via c.e.bosman@umcg.nl.
Het is belangrijk dat kinderen, jongeren en ouders kunnen meebeslissen met hun behandeling bij een kinderfysio- of oefentherapeut. Vragenlijsten kunnen daarbij helpen, door belangrijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Jullie kunnen helpen ervoor te zorgen dat de vragenlijsten echt goed zijn!
Ben jij 8-17 jaar oud? Of is uw kind 5-17 jaar oud? Word jij / wordt uw kind behandeld door een fysio- of oefentherapeut? Willen jullie helpen de kinderfysio- of oefentherapie te verbeteren? Jullie kunnen helpen door twee keer onze online vragenlijsten in te vullen! Na afloop ontvangen jullie allebei een Bol.com cadeaubon van 10 euro. Meer info en aanmelden via www.promis-fysio.nl
(Dit project wordt aangestuurd vanuit het Emma Kinderziekenhuis in Amsterdam.)
In een groep op FaceBook is halverwege dit jaar het idee van een Lompheidsprijs 2023 gelanceerd. De vraag was: ‘Wat is de meest lompe opmerking die je als geamputeerde hebt gehad?’ Later is deze vraag uitgebreid met: ‘Welke opmerking (positief en negatief) is bij je blijven hangen?’
Ik heb een tijdje alle reacties gelezen. Na enige tijd heb ik contact gezocht met de initiatiefnemer. Ik wilde er meer mee doen dan alleen een sliert opmerkingen lezen, soms grinniken, je ergeren, verbazen, noem maar op. En me dan vooral verbazen over hoe mensen het in hun hoofd halen om bepaalde opmerkingen te maken. Maar ook: de geamputeerden raken bijna nooit uit het veld geslagen en reageren in praktisch alle gevallen met een snedige opmerking van het scherpste soort. Ik plaatste een tekstje in de groep. Netjes vragen of ik er een of twee samenvattende verhalen van mocht maken.
De reacties waren erg positief: ‘Doe er maar wat mee!’, ‘Maak de lompheid van mensen maar bekend en ook de lieve opmerkingen! Enne… laat ook maar weten dat wij altijd ons mannetje staan!’, waren reacties in de groep. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd. Een aantal quotes….
Dit is een speciale uitnodiging aan jongeren met een beperking of chronische ziekte die willen meepraten over inclusief onderwijs in Nederland. Het ministerie van Onderwijs werkt momenteel aan de ‘Werkagenda inclusief onderwijs‘. Het ministerie hoort graag van jongeren zelf wat nodig is om het onderwijs in ons land echt inclusief te maken. Hiervoor organiseert het ministerie twee bijeenkomsten. Die zijn op:
Beide bijeenkomsten zijn van 10:00 tot 13:00 uur. Deelname is inclusief een lunch. De locatie is nog niet bekend.
In mijn vorige korte verhaal sprak ik over overwinningen, geboekt tijdens tripjes langs de kust. Het ging steeds beter. Ik durfde ook meer. Zelfs heuvels oplopen via vochtige, grassige paden, om toch maar de top te bereiken. Het mooiste was de top bij de vuurtoren op de zuidkaap van Noorwegen, Lindesnes. De route erheen was schitterend…langs het fjord naar de punt. Een levensgrote parkeerplaats, helemaal vol….behalve de gehandicaptenparkeerplaats.
Vuurtoren
Een stevige klim via ongelijke treden op een niet al te plezierig liggende trap omhoog. Gelukkig was er wel een leuning, zodat ik daartegen en steunend op mijn kruk, af en toe kon uitblazen van de inspanning. Uiteindelijk kwamen we boven, aan de rand van de rots, dicht bij de vuurtoren. Iedereen ging de toren in en beklom de stalen trap erbinnen. Ik keek even naar de trap en dat was het….. ik bleef beneden en bekeek onder de trap de tentoonstelling over die vuurtoren door de eeuwen heen.
Na wat foto’s maken, ook selfies met de vuurtoren op de achtergrond, de weg naar beneden aanvaard. Dat was een stuk lastiger dan de weg omhoog. Je bent geneigd om met je lichaam voorover te hellen en dat moet je juist niet doen. Het geeft heel veel druk op de kruk. Ik moest mezelf een beetje tegenhouden. Het restaurant voor een kopje koffie met iets Noors, lonkte van verre. Mijn rechterbeen begon te haperen en mijn prothese zuchtte als het ware: krakend….. De koffie en een sandwich deden ons zeer goed. De souvenirwinkel lieten we niet links liggen en daarna aanvaardden we de mooie terugtocht langs het fjord landinwaarts.
Meer dan 250 organisaties in de ouderenzorg spannen een kort geding aan tegen zorgkantoren. Ze vinden dat ze de komende jaren te weinig geld krijgen van die kantoren om goede zorg te kunnen leveren. “Je zult dan keuzes moeten maken”, zegt bestuurder Roeli Mossel van de Noord Nederlandse Coöperatie van Zorgorganisaties (NNCZ). “We kunnen mensen nog wel douchen en uit bed halen, maar bijvoorbeeld dagbesteding lukt dan niet meer.”
Lees verder op NOS.nl