Het theater is een plek waar we graag komen. Heerlijk een avondje uit, een klein beetje weggezakt in zo’n stoel met zachte zitting en eigenlijk net te weinig ruimte om ‘breeduit’ te zitten. Maar goed, vergeleken met vroegere theaterjaren is de zetel in het algemeen relatief zeer comfortabel geworden. Soms zak je zelfs zo diep weg dat je wel rechtop moet zitten. En dat is dan weer een oefening voor een rechte rug. Die krijg je trouwens toch wel wanneer de spanning in een voorstelling daartoe uitnodigt. Dan ga je ook voorzichtig een beetje op het puntje van je stoel zitten. En dat gaat dan net niet altijd: klem met je prothese in de rugleuning van de stoel voor je… Daarom probeer ik altijd twee stoelen te reserveren op ongeveer de zesde rij, dan zit je niet helemaal in de spotlights.

In één week kan er veel gebeuren. Zoals ik in het vorige verhaal schreef: we gingen nog even lekker een weekje kamperen in Friesland en daar stukjes Elfsteden fietsen… Te vroeg gejuicht! Het waren bijzonder warme dagen. Ik kreeg last van de spieren en pezen in mijn amputatiebeen. Het been zette ook iets op. Met als gevolg dat de liner er niet meer zo gemakkelijk omheen ging. Hulpvraag gesteld in de appgroep. Mooie antwoorden maar echt verder helpen deden ze me niet. Dat kon ook eigenlijk niet. Op een gegeven moment lukte het mij in mijn eentje nauwelijks meer om de liner aan te trekken en iedere stap die ik zette deed pijn.

Oude liner
’s Nachts heb ik mijn oude, iets wijdere liner aan gedaan om mijn amputatiebeen ‘in shape’ te houden. Dat gaf ’s morgens bij het aantrekken van de passende liner iets verlichting. De pijn bij het lopen bleef. En het lopen nam af. De enige weg die Els en ik op dat moment zagen, was een bezoek te brengen aan de revalidatiearts. Een dag later zat ik in het revalidatiecentrum. De arts, een fysiotherapeut en een instrumentmaker wachtten me op. Na wat kijken, aftasten en drukken moest ik een stukje lopen. Dat ging voor geen meter. Slotconclusie: spieren en pezen zijn flink gekneusd. En direct daaraan volgend: een week met twee krukken, een week met een kruk, daarna bezoek aan de arts en kijken hoe het verder moet.

Het was een mooie vakantieweek in Drenthe, de fietsgekke en fietserslievende provincie met zijn prachtige hunebedden. Het was heerlijk fietsen over de wat smalle asfaltweggetjes en soms ook over schier onbegaanbaar smalle paadjes. Smalle paadjes waarop de achterwielen van de ligfiets zich als het ware vastzuigen in het gras en soms ook in het zand aan de zijkant.

Wennen
Toen ik aan dit verhaal begon kwam telkens de zin ‘voor sommige mensen is het wennen’ naar boven. Het zijn immers smalle paden, je ontmoet tegenliggers en telkens kijk je zelf hoe die mensen tegemoet te fietsen. Zien ze dat je wat breed bent? Dat je niet voor niets in een ligfiets zit? De meeste mensen zeker wel. Je hebt je licht aan en achter een geel vlaggetje, samen met de noodzakelijke kruk. Dat valt op. Soms gaan tegenliggers aan de kant staan, groeten heel vriendelijk en vinden het soms zelfs stoer dat je dat überhaupt durft te doen. Je houdt volledig rekening met elkaar, heel inclusief: de gezellige fietser stapt af, kijkt je aan, zegt top en maakt ruimte.