Category : Ervaringsverhalen

In één week kan er veel gebeuren. Zoals ik in het vorige verhaal schreef: we gingen nog even lekker een weekje kamperen in Friesland en daar stukjes Elfsteden fietsen… Te vroeg gejuicht! Het waren bijzonder warme dagen. Ik kreeg last van de spieren en pezen in mijn amputatiebeen. Het been zette ook iets op. Met als gevolg dat de liner er niet meer zo gemakkelijk omheen ging. Hulpvraag gesteld in de appgroep. Mooie antwoorden maar echt verder helpen deden ze me niet. Dat kon ook eigenlijk niet. Op een gegeven moment lukte het mij in mijn eentje nauwelijks meer om de liner aan te trekken en iedere stap die ik zette deed pijn.

Oude liner
’s Nachts heb ik mijn oude, iets wijdere liner aan gedaan om mijn amputatiebeen ‘in shape’ te houden. Dat gaf ’s morgens bij het aantrekken van de passende liner iets verlichting. De pijn bij het lopen bleef. En het lopen nam af. De enige weg die Els en ik op dat moment zagen, was een bezoek te brengen aan de revalidatiearts. Een dag later zat ik in het revalidatiecentrum. De arts, een fysiotherapeut en een instrumentmaker wachtten me op. Na wat kijken, aftasten en drukken moest ik een stukje lopen. Dat ging voor geen meter. Slotconclusie: spieren en pezen zijn flink gekneusd. En direct daaraan volgend: een week met twee krukken, een week met een kruk, daarna bezoek aan de arts en kijken hoe het verder moet.

Het was een mooie vakantieweek in Drenthe, de fietsgekke en fietserslievende provincie met zijn prachtige hunebedden. Het was heerlijk fietsen over de wat smalle asfaltweggetjes en soms ook over schier onbegaanbaar smalle paadjes. Smalle paadjes waarop de achterwielen van de ligfiets zich als het ware vastzuigen in het gras en soms ook in het zand aan de zijkant.

Wennen
Toen ik aan dit verhaal begon kwam telkens de zin ‘voor sommige mensen is het wennen’ naar boven. Het zijn immers smalle paden, je ontmoet tegenliggers en telkens kijk je zelf hoe die mensen tegemoet te fietsen. Zien ze dat je wat breed bent? Dat je niet voor niets in een ligfiets zit? De meeste mensen zeker wel. Je hebt je licht aan en achter een geel vlaggetje, samen met de noodzakelijke kruk. Dat valt op. Soms gaan tegenliggers aan de kant staan, groeten heel vriendelijk en vinden het soms zelfs stoer dat je dat überhaupt durft te doen. Je houdt volledig rekening met elkaar, heel inclusief: de gezellige fietser stapt af, kijkt je aan, zegt top en maakt ruimte.

Al zo´n vijftig jaar heb ik tijdens verkiezingen zitting in een stembureau. Het begon in Wateringen halverwege de zeventiger jaren. Daarna in Delft en vanaf onze verhuizing naar Leiderdorp in diverse stembureaus in die gemeente. Ik deed en doe dit iedere keer weer met veel plezier.

Examen
Was het vroeger zo dat je na aanmelden je benoeming kreeg, nu moet je je eerst door een aantal modules heen werken en vervolgens een soort examen doen. Heb je zeg maar een 7 of meer dan ben je geslaagd en geschikt bevonden om aan een zitting van een stembureau deel te nemen. Wanneer je voorzitter van een stembureau bent, krijg je alle gegevens van de stembureauleden mee en maak je een gezamenlijke app aan om mogelijke wijzigingen door te geven.

Lui bankhangend lig ik op een vroege doordeweekse avond op… ja, de bank natuurlijk… en heb even zo’n moment waarop ik me realiseer dat ik wel zó ongelooflijk dankbaar ben dat ik voor osseointegratie heb gekozen. Ik kan er soms nog steeds niet bij dat het zo goed gaat, dat ik echt ie-de-re dag mijn prothese draag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, en dat ik er zoveel actiever en mobieler mee ben dan met een kokerprothese.

Naar Assisi is een aparte beleving voor iemand die niet meer zo goed ter been is. Vroeg in de morgen de rolstoel in de auto en met familie op stap. De parkeergarage telde nog veel lege plekken op dit vroege uur. Met de lift boven gekomen zie je de basiliek boven je uit torenen. Dat wordt dus nog een hele klim. Gelukkig kon de familie afwisselen. Dat scheelde een boel. Wel veel duwen en mee rollen en bij dalen mee remmen.

Het was september in het woelige jaar 1968; de danslessen in Delft begonnen weer. Samen met mijn broer en twee zussen vanuit Kwintsheul op de fiets naar de Prinsenstad om bij dansschool Wesseling, een begrip in Delft en omstreken, ons de danspassen van foxtrot, tango, Engelse en Weense wals, later gevolgd door de rumba, eigen te maken. Aan het eind van het dansjaar een examen en een bronzen speld. Dat was de inzet. Jongens en heren aan de ene kant in de zaal en de meisjes en dames aan de andere kant. De leraar, die tijdens de les regelmatig kaarsvet (tegen het uitglijden) over de vloer strooide, gaf een teken. Naar de overkant en kies een dame. Ik zat er samen met mijn gym 5 klasgenoot. We hadden beiden een voorkeur. Op het bewuste sein van de meester renden we naar de overkant en konden de dame kiezen die we tevoren op het oog hadden. Dat was de start van een periode die voortduurt tot op de dag van vandaag: de eerste danspasjes in Delft, Dat deed ik toen met mijn partner voor altijd, Els….

50 jaar getrouwd
Ongeveer een half jaar geleden spraken Els en ik over de datum 23 januari 2024, de dag dat we vijftig jaar getrouwd zijn. Wat gaan we doen, hoe gaan we de dag invullen en vooral wanneer? Er waren direct een paar dingen heel duidelijk: niet in januari vanwege het weer, een muziekfeest, een dansfeest met alles er op en er aan met alle familie, vrienden en bekenden die ons altijd tot steun waren (en wij hen) wanneer het even tegenzat.

De columns die Hein van der Zande de afgelopen twee jaar maandelijks voor deze website heeft geschreven, zijn gebundeld in het tweede deel van ‘Belevenissen’. Dit boekje is een vervolg op de bundeling van verhalen die tussen 2019 en 2021 zijn verschenen.
Van de nieuwe publicatie is een ‘flipboek’ gemaakt. Het is te lezen via deze link.
Een pdf-versie van het boekje is te vinden op de pagina met alle publicaties.

In het najaar begint het hart van menig VGW-lid sneller te kloppen. De tweede week van januari gaan we weer: skiën met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters (VGW). Met de bus, de auto of soms het vliegtuig naar Maria Alm in Oostenrijk, al meer dan 35 jaar de uitvalsbasis voor de volwassen zitskiër. Hotel Alpenhof wordt onder leiding van Karin omgebouwd tot een goed verblijf voor een flink aantal mensen met een (grote of minder grote) beperking.

Dit jaar reden Els en ik met Coen, collega en chauffeur mee. Hij, met een hoge dwarslaesie, kwam ons om een uur of acht ophalen. Ik verbaasde me over de ingenieuze wijze waarop hij, met beperkte bewegingsmogelijkheden, alles kon bedienen. Gas geven, remmen, ruiten sproeien en knipperlicht gebruiken, alles met twee handen. En dan ook nog voortreffelijk sturen. De dag vloog letterlijk en figuurlijk voorbij en tegen de avond bereikten we Maria Alm.

Wanneer ‘Kort&Krachtig!’ via de brievenbus met een plof op de deurmat valt, is het eerste wat ik doe het plastic er af rukken, foto en tekst op de voorpagina bekijken en daarna onmiddellijk doorslaan naar de inhoudsopgave. Iedere keer verrassen redactie en (collega)leden me met een veelheid aan informatie, interviews, verslagen die in het kwartaalmagazine zijn samengebracht.Ik wil altijd direct weten wat er in het blad staat. Ook wetend dat ik daarna nog zeker drie maanden heb voordat met een plof het volgende magazine op de deurmat valt.
Het zijn zowel de columns als de interviews en de verslagen van ontwikkelingen, die in een behoorlijke sneltreinvaart aan mijn eerste scanoog voorbij trekken. Een tijdje geleden had ik toestemming gegeven om mijn boekje Belevenissen waar mogelijk te gebruiken als een van de bronnen voor een nieuwe website. Ik was al een tijdje benieuwd naar hoe dat zou uitpakken. Ik werd op mijn wenken bediend. De rubriek Kort! trok mijn eerste aandacht, en ik bleef er in hangen. De kop Na de amputatie, Praktische informatie voor thuis pakte me. Wat doe je dan? Natuurlijk naar de aangegeven website Nadeamputatie.nl. Voor mij werd en is het een (Sint Nicolaas dan wel Kerst-) cadeautje.

Ik heb een bovenbeenprothese. ’s Avonds gaan prothese en liner uit, ik pak mijn looprek, hinkel naar de badkamer en maak de liner schoon met milieuvriendelijke zeep zonder chemische toevoegingen. Eenmaal per twee, drie dagen maak ik de liner extra schoon met gedenatureerde alcohol. Iedere morgen gaat eerst de liner over de stomp. Altijd een klusje, want de liner moet goed, netjes en strak zitten. Daarna stap ik -soms met enige tegenzin (hierover schreef ik eerder)- in de prothese.
Regelmatig check ik de omvang van mijn stomp en de relatie stomp – liner. Die moet echt strak blijven zitten. Hetzelfde geldt voor de prothesekoker: een regelmatige check of er geen ruimte komt tussen liner en koker. Enige ruimte betekent dat je niet goed kunt lopen en dat de koker als het ware bij elke stap dreigt af te zakken. En dat is geen prettig gevoel. Een afspraak met en bezoek aan de orthopedie staan daarom met enige regelmaat in mijn agenda.

Hoe ouder je wordt, des te meer onzekerheden sluipen langzamerhand naar binnen Je hebt er geen erg in en dan ineens sta je voor weer een keuze.

Mijmering
Wij wonen in een mooie eengezinswoning met twee trappen. Af en toe komt de gedachte aan verhuizen naar gelijkvloers naar boven. Maar….waarheen? Er is eigenlijk geen passende woonruimte in onze regio voorradig. Ja, wellicht aan de andere kant van Nederland, maar dat is ook weer zo’n stap….. Het liefst blijf je toch in de vertrouwde omgeving en je probeert het zo aangenaam mogelijk te maken.

Zucht
Ik sta de laatste tijd steeds vaker boven aan de trap en zucht dan soms heel diep voordat ik met mijn prothesebeen de eerste stap naar beneden zet, Die eerste stap moet helemaal goed zijn. Gaat dat niet helemaal lekker dan ga je al met een ‘achterstand’ naar beneden. Het geef een eerste onzekerheid in handelen en dat is nu net het laatste wat ik mee wil maken en ook niet kan gebruiken. En dan ga je nog op twee benen naar beneden. Het komt voor dat ik mijn prothese vanwege geïrriteerde huid niet aan kan doen en toch naar beneden moet. Met behulp van de kruk en de leuning lukt dat wel maar lang niet altijd zonder slag of stoot. Je wilt niet meemaken dat je een tree overslaat want dan zijn de gevolgen niet te overzien. Je voelt je onzeker.