Een amputatie van een ledemaat is voor de meeste mensen een traumatische ervaring. Voor sommigen kan een amputatie echter ook een soorteindpunt zijn na jaren van ondragelijke pijn. Hoe dan ook na een amputatie is het normaal dat men zich wat terneergeslagen voelt. Functioneren als voor heen gaat niet meer en vanzelfsprekendheden vallen weg. Feitelijk komt men in de periode na een amputatie een soort rouwproces.
Emoties als woede, waarom ik, en angst, hoe nu verder worden afgewisseld met frustratie. Hoe mensen omgaan met emoties, het zogenaamde coping, is per persoon erg verschillend maar altijd moet in het achterhoofd gehouden worden dat emoties opkroppen nooit de meest efficiënte strategie is. Praat erover met partners, familie en vrienden en ook uw therapeuten kunnen u enorm helpen. Uiteraard lucht ook een goede huilbui wel eens enorm op.
Ook is er in de eerste periode na een amputatie bij velen vaak een optimistische en strijdvaardige houding. Deze houding kan u goed helpen bij uw revalidatie en uw weg naar acceptatie. Volledige acceptatie van een amputatie is dan misschien niet voor iedereen weg gelegd maar de meeste mensen zullen de amputatie een plekje weten te geven in hun leven. Het leven eindigt niet bij een amputatie het neemt hooguit een ander pad.
In het revalidatiecentrum kunnen ze u en uw familie en vrienden uiteraard ook bijstaan in deze heftige tijden. Want ook uw omgeving heeft uiteraard een schok te verwerken.