Column: Tegenvaller
In één week kan er veel gebeuren. Zoals ik in het vorige verhaal schreef: we gingen nog even lekker een weekje kamperen in Friesland en daar stukjes Elfsteden fietsen… Te vroeg gejuicht! Het waren bijzonder warme dagen. Ik kreeg last van de spieren en pezen in mijn amputatiebeen. Het been zette ook iets op. Met als gevolg dat de liner er niet meer zo gemakkelijk omheen ging. Hulpvraag gesteld in de appgroep. Mooie antwoorden maar echt verder helpen deden ze me niet. Dat kon ook eigenlijk niet. Op een gegeven moment lukte het mij in mijn eentje nauwelijks meer om de liner aan te trekken en iedere stap die ik zette deed pijn.
Oude liner
’s Nachts heb ik mijn oude, iets wijdere liner aan gedaan om mijn amputatiebeen ‘in shape’ te houden. Dat gaf ’s morgens bij het aantrekken van de passende liner iets verlichting. De pijn bij het lopen bleef. En het lopen nam af. De enige weg die Els en ik op dat moment zagen, was een bezoek te brengen aan de revalidatiearts. Een dag later zat ik in het revalidatiecentrum. De arts, een fysiotherapeut en een instrumentmaker wachtten me op. Na wat kijken, aftasten en drukken moest ik een stukje lopen. Dat ging voor geen meter. Slotconclusie: spieren en pezen zijn flink gekneusd. En direct daaraan volgend: een week met twee krukken, een week met een kruk, daarna bezoek aan de arts en kijken hoe het verder moet.