In mijn januaricolumn memoreerde ik de fantastische skiweek, die ik heb mogen genieten in Maria Alm in Oostenrijk. Mijn eerste echte ervaring van wat je allemaal kunt en nog kunt na een (bovenbeen)amputatie. Het was heerlijk om een week lang de prothese wel bij de hand te hebben maar niet aan te hoeven doen.
In de zitski moesten wel wat aanpassingen worden gedaan. Je mist je linkerbeen en dat heeft gevolgen voor de balans. Hoe breng je alles weer zodanig in evenwicht dat je volledig in balans over de piste kunt glijden? Want dat ging niet helemaal goed. Een van de skileraren had een oplossing: schuimplastic onder het linkerachterwerkdeel. Een simpele en uiteindelijk doeltreffende oplossing. De balans werd beter. Het skiën ging daarna veel gemakkelijker.
Wanneer je dan zo klaar staat en aan het wachten bent bij de lift, zijn er behoorlijk wat mensen die je aankijken, zo van: “O jee, die mist iets.” Ik heb dan niet zoveel moeite om hen aan te spreken, zo van: “Ja, een stukje ontbreekt, maar het skiën gaat op deze manier prima.” Dat kon gewoon in het Nederlands, zo had ik al uit de conversatie begrepen. En dan slaat de verbazing om in een beetje verwondering en later bewondering.
Twee kinderen van een jaar of zes ondervroegen me ook: “Hoe doet u dat nu met één been? En, waar is het andere been gebleven?” Gewoon open, zonder vreemde lachebekken, serieus gevraagd. Ik moest de lift in maar kon hen nog net toevoegen dat ik boven zou wachten om het verhaal af te maken. De kinderen, met achter hen hun ouders, kwamen ook boven. Verwachtingsvol komen de twee voor me staan. Ik leg wat zaken uit, mede naar aanleiding van hun vragen en tot slot vraagt een van de twee of ik ook een tweede been heb. Waarop ik zonder na te denken antwoord: “Ja, maar dat been heb ik in het hotel achtergelaten.” Ik leg nog wel even uit dat het om een kunstbeen gaat….
Druk pratend voegen de twee zich bij hun ouders. Ze groeten me vriendelijk en gaan huns weegs.
Even later zet ook ik, met mijn begeleider, de afdaling in.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd, 69 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen.