Category : Ervaringsverhalen

Zoals iedereen inmiddels wel heeft kunnen lezen, wil ik altijd graag weten wat ik wel en wat ik niet kan. Kijken of ik mijn grenzen nog verder kan verleggen.

To do lijst
Kan het wel, dan komt het op mijn ‘to do lijst’; kan het niet, dan haal ik er met een rode pen een groot kruis doorheen. Ik kan dan in ieder geval altijd vertellen, wanneer er naar wordt gevraagd, dat ik het heb geprobeerd. Dat het niet “mijn ding” was of gewoon niet ging, óf…dat ik het op mijn lijst zet: mocht zich een gelegenheid voordoen, dan ga ik ermee aan de slag.

De titel van dit verhaal bedacht ik voor een bijzonder fenomeen. In mijn vorige verhaal sprak in over de hoffelijkheid en het respect dat de Britten hebben voor mensen in een rolstoel of op krukken. Er gaat automatisch, zo lijkt het, een lampje aan. Terwijl je nog maar net de toegangspoort door bent, komt er al iemand op je af om te zeggen dat er een lift is in het gebouw: wanneer je zo ver bent, gezien hebt wat je wilde zien, zeg het en we komen je ophalen en begeleiden je verder. Eerste klas service! 

Traplopen?
Bij een ander te bezichtigen gebouw kom ik aanlopen met mijn krukken. Onmiddellijk vraagt een van de mensen of ik wel een trap op kan, er zijn namelijk wat treden te verwerken in het gebouw. Lukt dat niet, dan hebben we een mooie film over de boven gelegen verdiepingen, die je vanuit een klassieke armchair kunt bewonderen.

Els en ik besloten om dit jaar naar de andere kant van de Noordzee te gaan. Een zus van haar en haar man wilden wel mee. Wij met onze Rockabilly en zij met de camper.

Cambridge per fiets
Schotland is het doel. En daarbinnen in ieder geval Skye. Daarnaast wilde ik per se met mijn driewielligfiets Cambridge in rijden. De Muur van Hadrianus waren we altijd gepasseerd zonder er naar om te kijken, dus die stond ook nog op de lijst. Al met al een flink aantal plekken om te bezoeken. En, zeker weten zouden we nog wel hier en daar een kasteel(tje) of een House dan wel een mooie grote tuin tegen komen. De trip begon in Hoek van Holland. Ik had tevoren aangegeven dat ik vanwege mijn handicap graag voor de auto en de mobiliteit een plekje bij de lift zou krijgen. Ik kreeg een geel plakkaat met een rolstoel er op. Daarna liep alles op rolletjes.

18/07/2022
Om 7.00 uur ben ik op de trein gestapt samen met mijn zus, de treinrit heeft drie uurtjes geduurd. We hebben onderweg een erg mooi uitzicht gehad en dat was een goed begin voor onze dag. Om 10.00 uur zijn wij aangekomen. We zijn na aankomst naar mijn verblijfsplek toe gegaan om mijn bagage een plekje te geven bij de familie van der Meent. Hierna zijn wij onze startbandjes gaan halen bij de wedren, wat vrij soepel verliep. Hierna hebben wij wat gegeten bij Lillian van der Meent, zij had het eten al op tafel staan bij aankomst. Na het eten hebben wij de bagage van mijn zus bij haar eigen slaapplek neergelegd en zijn vanuit daar bij de wedren even wat drinken gaan halen. Door de hitte ben ik weer naar huis gegaan om mijn dag in rust te kunnen volbrengen, waarin mijn zus hetzelfde deed door naar haar eigen slaapplek te gaan.

Onze vaste columnist Hein van de Zande werd vorige week geïnterviewd voor het Leidsch Dagblad. Zijn boodschap is dezelfde als in zijn boek ‘Belevenissen’: blijf positief en ga niet bij de pakken neerzitten!

Het interview is hier te lezen.

Bij De Hoogstraat (Orthopedietechniek) in Utrecht hebben de afgelopen jaren tien mensen met een dubbele bovenbeenamputatie weer leren lopen. Ze werden vorige maand in het zonnetje gezet. Daarover is een video gemaakt waarin enkele van de cliënten vertellen over hun ervaringen: www.youtube.com

Laatst was ik op een verjaardag. Gezellig was het, zo’n lange periode tussen de vorige keer en deze keer. Ach ja, dat was corona.

Vraag
Ik kreeg een vraag van een van de andere gasten: “Hoe doe je dat allemaal met je lange broek, over die voet en dat kunstige bovenbeen? Dat lijkt me een heel gedoe. Je broekspijp zit zo netjes en je ziet nergens een naad ofzo.”

Een van de afspraken die ik met het revalidatiecentrum heb gemaakt, is het honoreren van de wens tot een jaarlijkse ‘APK’. Gewoon ieder jaar een check, een update van jezelf, over de wijze waarop ik omga met de prothese. Eerst een gesprek met de revalidatiearts en aan de hand van de uitkomsten van dat gesprek bepalen wat en hoe verder: maak ik voldoende gebruik van mijn mogelijkheden, kan ik nog meer/anders aan bewegen en sporten doen? Heb ik nog wensen? En gewoon; loop ik nog netjes? Die afspraak is gehonoreerd.

Revalidatiearts
Na de wintersportweek met de VGW (Vereniging van Gehandicapte Wintersporters) in januari was het zo ver. Het gesprek met de revalidatiearts leverde heel veel (positiefs) op. Ik kreeg eerst een afspraak met de ergotherapeut en de fysiotherapeut. Hoe staat alles er fysiek voor en heb ik nog hulpmiddelen nodig?

Pats! Boem! Daar zit je dan. Ineens op de grond. In de badkamer. Een nachtelijk toiletbezoek eindigt op de koude vloer tussen toiletpot, ligbad en wastafel.

Slaperig
Ik ging zoals altijd met mijn looprek naar de badkamer en maak daar gebruik van de aanwezige steun. Het gaat altijd goed. Behalve die ene keer. Ik greep, waarschijnlijk nog met mijn ogen half slaperig dicht, net náást het rechterhandvat van het looprek. Sliep ik nog of wilde ik alles net even te snel doen? Er was geen houden aan. Het viel me op dat ik niet schrok van het gebeuren, dat best wel veel herrie veroorzaakte (achteraf bleek dat mijn partner rechtop in bed zat). Ik keek, inmiddels klaarwakker, even recht voor me uit. Hoe kom ik overeind en …. Hoe kwam het dat ik viel? Dat tweede was inmiddels duidelijk.

Het ontroerde me best wel… Mijn boekje ‘Belevenissen’ in de papieren versie letterlijk in mijn handen te hebben, mijn verhalen letterlijk te kunnen vasthouden. Mijn boekje met daarin vastgelegd mijn verhalen op de website van KorterMaarKrachtig. Mijn verhalen over wat ik heb meegemaakt na de amputatie van mijn linker onderbeen.
Zoals in de aankondiging in het maartmagazine van ‘Kort&Krachtig! staat: openhartige verhalen. Ontroerd en tegelijkertijd ‘vervuld’ van enige trots.

De begeleiders, artsen en therapeuten in het revalidatiecentrum denken echt aan alles. Geen enkel aspect dat van invloed kan zijn op de amputatie en het proces erna, blijft onbesproken. Tijdens mijn verblijfsperiode was er iedere week een bijeenkomst waarin van alles en nog wat dat betrekking had op de gezondheid en hulp aan de orde kwam.

Voorlichting
Zo kreeg ik voorlichting over de vereniging KorterMaarKrachtig en suggesties voor een goed onderhoud van het ingekorte lichaamsdeel. Ook de psychische kant van alles was onderwerp van gesprek. Heel interessant was de aankondiging dat een aantal zogenaamde vieze plaatjes centraal zouden staan. Ik zorgde ervoor dat ik hierbij zeker aanwezig was.