Column: Weer naar de kliniek

Voor de eerste keer in het nog-niet-helemaal-post-corona-tijdperk mocht ik me weer melden in de kliniek. De revalidatiearts en de instrumentmaker wilden graag weten hoe het na een aantal maanden gaat met de computergestuurde knie. In  mijn column Andere tijden (maart 2020) heb ik hier over gesproken. Ikzelf was blij dat ik weer naar de kliniek kon. Niet om er lang te verblijven…. De fysiotherapeut kon me wat meer kneepjes van de knie leren. De revalidatiearts en de instrumentmaker konden beoordelen of alles nog oké is.

Gedragsregels
De dag ervoor kreeg ik een e-mail met daarin alle gedragsregels op een rij. Zuiver en correct. Ook een formulier…printen, invullen en meenemen. De gedragsregels zijn heel duidelijk. De entree, de check (temperatuur opnemen), de looproute en de indeling van de wachtruimten. Op iedere deur, waar achter een spreekkamer, staat duidelijk dat je er met maximaal drie personen mag verblijven. Afstand houden is ook geen probleem. Alles is duidelijk aangegeven. Top. 

Respect
Tijdens het wachten had ik wat gesprekjes met de langslopende fysiotherapeut en mijn sportcoach. Je vangt flarden op van de gesprekken over de nazorg van mensen die met het coronavirus besmet zijn geweest. Een deel van de kliniek is hiertoe ingericht. Geweldig, vol toewijding, zoals deze mensen met deze ‘extra categorie’ cliënten aan de gang gaan. Op de persoon aangepaste hulp en proberen hen weer in conditie te krijgen. Geweldig en diep respect. Dat heb ik ook voor alle zorgverleners, of het nu artsen, verpleegkundigen dan wel mantelzorgers zijn.

Contrast
En al die zorgvuldigheid, het in acht nemen van de regels, staat in schril contrast met wat je soms op straat en in de winkels meemaakt. Hoe mensen met het uitgestippelde beleid omgaan. Ik snap de wens en de behoefte wel. Het is nog niet over, nog niet voorbij…

Gipsen
In de spreekkamer wordt mijn bovenbeen gegipst voor de koker die moet worden gemaakt. De plastic afscheiding tussen mijn bovenbeen en de rest van mijn lichaam komt wat gek over. Na een kwartier is het klaar. Binnenkort kan ik mijn computergestuurde knie op een nieuwe, nog beter passende koker laten monteren.

Kievit
Zegt de instrumentmaker bij het verlaten van de kamer (hij staat al met schoonmaakspullen in zijn hand, poetsen voor de volgende cliënt): “Ik heb nog een filmpje van je toen je voor het eerst met deze knie liep, wát een verschil……je loopt nu als een kievit. Doorgaan.”

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd, 70 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen.