Column: Driewieler(lig)fietsinclusiviteit
Inclusief zijn is soms toch lastig uitvoerbaar. De gemeente Utrecht zat duidelijk met een inclusiviteitsvoorval in haar maag: Een inwoner van de gemeente Utrecht heeft een beperking, hij kan slecht lopen en heeft een wankel evenwicht. Hij heeft een driewielfiets met elektrische ondersteuning. Het parkeren van die driewieler is een probleem.
Meegenomen
Op het Jaarbeursplein mag het niet en in de stalling van de NS bij het Jaarbeursplein is de driewieler niet welkom (‘voor zulke fietsen is hier geen plek’). Tot overmaat van ramp heeft Toezicht & Handhaving van de gemeente Utrecht de fiets meegenomen, toen hij voor een bezoek aan het stadskantoor zijn driewieler bij een lantaarnpaal had gezet. De inclusiviteitsvriendelijke gemeente zat met het voorval in haar maag. De volledige gemeenteraad reageerde verontwaardigd op het incident. Uiteindelijk is het geregeld. De driewielfiets krijgt eenzelfde ’behandeling’ als automobilisten met een daartoe strekkende parkeerkaart.
Het theater is een plek waar we graag komen. Heerlijk een avondje uit, een klein beetje weggezakt in zo’n stoel met zachte zitting en eigenlijk net te weinig ruimte om ‘breeduit’ te zitten. Maar goed, vergeleken met vroegere theaterjaren is de zetel in het algemeen relatief zeer comfortabel geworden. Soms zak je zelfs zo diep weg dat je wel rechtop moet zitten. En dat is dan weer een oefening voor een rechte rug. Die krijg je trouwens toch wel wanneer de spanning in een voorstelling daartoe uitnodigt. Dan ga je ook voorzichtig een beetje op het puntje van je stoel zitten. En dat gaat dan net niet altijd: klem met je prothese in de rugleuning van de stoel voor je… Daarom probeer ik altijd twee stoelen te reserveren op ongeveer de zesde rij, dan zit je niet helemaal in de spotlights.
Als meisje van een jaar of 11, 12 zat ik ooit naast mijn oudere broer aan de keukentafel met vóór ons opengeslagen de Grote Bosatlas. ‘Kijk, dáár zitten wij’, zei mijn broer en hij wees op ons kleine kikkerlandje. Het was zo’n moment dat ik nooit zal vergeten, want ik weet nog dat ik toen dacht, kijkend naar ál die andere landen: ‘Jee, wat is er nog veel!’ Ik ben ervan overtuigd dat toen, aan die keukentafel in een klein Noord-Hollands dorpje, het zaadje is geplant van mijn wens iets van de wereld te willen zien. Inmiddels ben ik 54 zomers jong en ja: ik heb van een aantal landen wat kunnen zien.
Lui bankhangend lig ik op een vroege doordeweekse avond op… ja, de bank natuurlijk… en heb even zo’n moment waarop ik me realiseer dat ik wel zó ongelooflijk dankbaar ben dat ik voor osseointegratie heb gekozen. Ik kan er soms nog steeds niet bij dat het zo goed gaat, dat ik echt ie-de-re dag mijn prothese draag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, en dat ik er zoveel actiever en mobieler mee ben dan met een kokerprothese.
De columns die Hein van der Zande de afgelopen twee jaar maandelijks voor deze website heeft geschreven, zijn gebundeld in het tweede deel van ‘Belevenissen’. Dit boekje is een vervolg op de bundeling van verhalen die tussen 2019 en 2021 zijn verschenen.