Author: Webmaster

Regelmatig zit ik op mijn studeerkamer om iets te schrijven, mijn schaakzetten in het correspondentieschaak te doen. Ik werp even een blik in de boeken van Grieks en Latijn, waar je vroeger soms van gruwde en waar je nu -echt- enigszins verlekkerd zit te turen naar de zinnetjes, zo van ‘kan ik het nog?’ Om dat echt te weten te komen heb ik een paar jaar geleden een opfriscursus Latijn gevolgd. Was prima.
Soms hang ik even in de vensterbak en tuur naar buiten, naar de lucht en naar de tuin. Ik kijk naar de vogels die langs vliegen en ik vind mezelf gelukkig….zelfs een beetje gelukzalig.
Dat komt dan ook door de herinnering. Ik weet het, je moet nooit te veel achterom kijken: wat geweest is, is geweest. Blik vooruit. Dat doe ik ook. Maar de herinnering blijft……

Elastieken
Wanneer het dan wat minder weer is, regen het dak teistert en dat duurt langer dan je zou willen, dan komt de titel van het boek dat prominent in de kast staat, in beeld. Je zoomt als het ware in en ja hoor: Hoe blijf je fit na een beenamputatie? Mijn ogen worden er als het ware naar toe getrokken… Fit, fris, sterk en stoer…..dat zijn woorden die ik mezelf heb eigen gemaakt. Om dat te bereiken en te behouden fiets ik, wandel ik en probeer nog steeds nieuwe sportieve mogelijkheden uit. Wanneer het dan slecht weer is, heb ik altijd nog een paar elastieken, banden die ik om mijn bovenbeen kan binden en daarmee een aantal oefeningen doen ter versterking van mijn spieren.

Met een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht verliet ik de kamer van de revalidatiearts. De arts had me zojuist verteld dat ik Engels pluksel moet gaan gebruiken. Dat helpt.
Ik had last van wat zachte weeïge plekjes op de voorkant van mijn korte been, ook wel stomp genoemd. Soms dreigden die plekjes open te gaan. Dan gebruikte ik wattenpads om te voorkomen dat er direct contact was tussen liner en huid. Dat hielp redelijk.

Gevoelige stomp
Toch bleven de gevoeligheid en de mogelijkheid dat het echt open zou gaan met alle gevolgen van dien: een paar dagen weinig of geen liner, pleisters en noem maar op. Ook minder lopen, minder bewegen en dat wil je juist niet, ik niet tenminste. De instrumentmaker zag het ook en raadde me aan om hierover met de revalidatiearts in gesprek te gaan.

De veelzeggende titel ‘Zoektocht naar de beste behandeling voor fantoompijn’ in het maartnummer van ‘Kort&Krachtig!’ trok mijn bijzondere aandacht. Veel mensen met een beperking die ‘last’ hebben van fantoompijn zullen blij zijn met de aandacht voor dit onderwerp.
Het is niet de eerste keer, en het zal zeker niet de laatste keer zijn dat fantoompijn in het centrum van de belangstelling staat. Zoals in het artikel wordt opgemerkt is de behandeling van fantoompijn best ingewikkeld. Een zoektocht per individu. In de eerder verschenen brochure van KorterMaarKrachtig “Fantoompijn” (derde druk) komt dit onderwerp specifiek en uitgebreid aan de orde.