Column: Van koel staal naar een warm ‘echt’ been

Voordat ik hier over mijn prothese en alle gemakken en ongemakken ga schrijven: het woord prothese is vrouwelijk. Ik betrap mezelf erop dat dit af en toe wel vreemde zinswendingen en gedachten kan geven. Het lucht ook op. Je kunt alles zwaar aanzetten of proberen om meer lucht in het leven te brengen. Het kan aanleiding geven tot een fantasie…

Aan de stekker
Het leven met een prothese kent regelmatig verrassingen. En schept verplichtingen. Wanneer ik ’s morgens met een goed gemoed in m’n prothese wil stappen en met haar op stap wil gaan, of gewoon iets wil gaan doen, dan moet ik er wel voor zorgen dat zij is opgeladen. Dus ’s avonds, wanneer ik haar ‘afdoe’, gaat ze aan de stekker.
Soms kun je je afvragen of er wel elektriciteit bij moet. Immers, kijk ik op de app, die via bluetooth in verbinding staat met mijn C-leg, dan zie ik ’s avonds dat er ongeveer -gemiddeld- 20% van de opgeslagen energie is verbruikt. Soms iets meer, soms iets minder. Afhankelijk van de activiteiten van de dag. Op een vraag in die richting (een keer een nachtje overslaan) bij de instrumentmaker kreeg ik als antwoord: “Niet doen. Iedere dag aan de stekker”.

Droombeeld
Dus braaf iedere avond, voordat ik het bed in ga, sluit ik haar aan op de elektriciteit. Ik ben al een aantal keer wakker geschrokken, waarschijnlijk vanwege een droombeeld dat de stekker er niet goed in zit of een oprispende vraag: “Heb ik de stekker er wel in gedaan?”. Om weer lekker te kunnen slapen, ga ik altijd even kijken en duik daarna met een gerust gevoel het bed weer in.
Maar dat is niet het enige.

Cosmetica
Een prothese is een kaal, koel ding. Koud staal en wat schroeven, een contactpunt, in mijn geval een ventiel, en een kunstig gemaakte voet. Gelukkig bestaan er cosmetische mogelijkheden om het been als het ware een echt been te laten zijn, zodat je broekspijp bijvoorbeeld niet meer zo los wappert om dat stukje staal.
Afgelopen oktober was het zo ver. Mijn prothese zit als gegoten en zal naar de toekomst toe weinig of geen veranderingen meer kennen. De C-leg is perfect aangesloten. Dus het was tijd voor de instrumentmaker om het cosmetisch ‘op te leuken’.

‘Echt’ been
En nu heb ik dus een echt been én een been dat lijkt op een echt been. Dezelfde omvang en kleur. Ik sta -voor mijn gevoel- letterlijk en figuurlijk weer een stukje steviger op mijn benen en in de maatschappij.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
70 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara