Pats! Boem! Daar zit je dan. Ineens op de grond. In de badkamer. Een nachtelijk toiletbezoek eindigt op de koude vloer tussen toiletpot, ligbad en wastafel.
Slaperig
Ik ging zoals altijd met mijn looprek naar de badkamer en maak daar gebruik van de aanwezige steun. Het gaat altijd goed. Behalve die ene keer. Ik greep, waarschijnlijk nog met mijn ogen half slaperig dicht, net náást het rechterhandvat van het looprek. Sliep ik nog of wilde ik alles net even te snel doen? Er was geen houden aan. Het viel me op dat ik niet schrok van het gebeuren, dat best wel veel herrie veroorzaakte (achteraf bleek dat mijn partner rechtop in bed zat). Ik keek, inmiddels klaarwakker, even recht voor me uit. Hoe kom ik overeind en …. Hoe kwam het dat ik viel? Dat tweede was inmiddels duidelijk.
Geleerde lessen (1)
Opstaan… onwillekeurig schoten de lessen die ik tijdens mijn verblijf in het revalidatiecentrum heb meegekregen, me door het hoofd. Automatisch is het eerste wat je doet: jezelf oriënteren en de omgeving bekijken. Daarna: zijn er hulpmiddelen in de buurt en zo ja welke? Kan ik het zelf of moet ik toch iemand vragen even te helpen? In deze situatie was het relatief gemakkelijk: de badrand en de toiletrand vormden dichtbij elkaar een stevig houvast, zodat ik me gemakkelijk kon opduwen. Zo stond ik weer snel op een been. Pakte het looprek bij beide handvatten en huppelde de slaapkamer weer in. Toen sloeg m’n hart wel een paar keer over. Toch een beetje geschrokken.
Hou je evenwicht, je balans
Onwillekeurig moest ik terugdenken aan een vallend voorbeeld twee jaar eerder. We stonden met onze Eriba op een prima camping in de Eiffel. Zo tegen het moment dat we te kooi gaan, ruimen we alles op. De tuinstoelen opvouwen en in de auto. De rolstoel tegen de caravan gezet. Die acties onderneemt mijn partner. De laatste niet nadat ik de caravan ben ingegaan. Ik stap uit de rolstoel, houd me overeind met twee krukken en hup, omhoog, de eerste tree. Ojee…mijn evenwicht. Pats boemboem…. En ik lig op de grond. Viel achterover uit de caravan, gelukkig een beetje naar links (val breken, judo), waar het tafeltje staat. Dat was een geluk bij een ongeluk. Tafel stuk, ik nog heel. Had slechter kunnen aflopen.
Geleerde lessen (2)
Op de vraag van mijn wezenloos geschrokken partner en anderen die inmiddels op de klap waren afgekomen: “Wat doen we?”, zei ik alleen: “Geef me mijn rolstoel, zet hem voor me en op de rem.” En dan doen de lessen van de fysiotherapeut in het revalidatiecentrum hun werk…. Ellebogen op de zitting, het enige been goed onder je en opdrukken, omdraaien en zitten.
Vallen en opstaan, je leert altijd. Zo is het leven ook. Met name het opstaan juich ik toe. En in balans blijven.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
71 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara