In mijn vorige korte verhaal sprak ik over overwinningen, geboekt tijdens tripjes langs de kust. Het ging steeds beter. Ik durfde ook meer. Zelfs heuvels oplopen via vochtige, grassige paden, om toch maar de top te bereiken. Het mooiste was de top bij de vuurtoren op de zuidkaap van Noorwegen, Lindesnes. De route erheen was schitterend…langs het fjord naar de punt. Een levensgrote parkeerplaats, helemaal vol….behalve de gehandicaptenparkeerplaats.
Vuurtoren
Een stevige klim via ongelijke treden op een niet al te plezierig liggende trap omhoog. Gelukkig was er wel een leuning, zodat ik daartegen en steunend op mijn kruk, af en toe kon uitblazen van de inspanning. Uiteindelijk kwamen we boven, aan de rand van de rots, dicht bij de vuurtoren. Iedereen ging de toren in en beklom de stalen trap erbinnen. Ik keek even naar de trap en dat was het….. ik bleef beneden en bekeek onder de trap de tentoonstelling over die vuurtoren door de eeuwen heen.
Na wat foto’s maken, ook selfies met de vuurtoren op de achtergrond, de weg naar beneden aanvaard. Dat was een stuk lastiger dan de weg omhoog. Je bent geneigd om met je lichaam voorover te hellen en dat moet je juist niet doen. Het geeft heel veel druk op de kruk. Ik moest mezelf een beetje tegenhouden. Het restaurant voor een kopje koffie met iets Noors, lonkte van verre. Mijn rechterbeen begon te haperen en mijn prothese zuchtte als het ware: krakend….. De koffie en een sandwich deden ons zeer goed. De souvenirwinkel lieten we niet links liggen en daarna aanvaardden we de mooie terugtocht langs het fjord landinwaarts.
Glad
De camping, zo’n 30 kilometer westelijk van Kristiansand, was inmiddels volgelopen met ik denk zo’n 80% campers, en een enkele caravan en tent. Een dagelijks ritueel: in de ochtend loopt de camping leeg, alsof je een stop uit een vol bad trekt. Dat heeft onder meer te maken met de gunstige ligging ten opzichte van de ferry’s, die dagelijks vertrekken vanuit Kristiansand. Een zeer nette camping mét voldoende voorzieningen voor mij. Helaas heb ik er niet alle dagen gebruik van kunnen maken. Het was binnen vaak glad en dan hoeft er maar iets te gebeuren en je ligt. De campingeigenaar was blij met mijn opmerking en zal maatregelen treffen. Over de campings en de behulpzaamheid van de medewerkers niets dan lof. Zij doen er alles aan om je thuis te laten voelen. En er is altijd speciale aandacht voor mensen met een beperking. En, een regelmatige check of het allemaal oké is, zo met de caravan tussen al die grote(re) campers en bussen.
Het was een mooie beleving, in alle opzichten, in Noorwegen. Fantastische vergezichten, die elkaar om de haverklap afwisselden. Ik heb het niet of tegelijkertijd juist ook over het weer. Maar, zoals een Noors gezegde luidt: je komt niet naar Noorwegen voor het weer en met mijn handicap was het positief dealen.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
73 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan