Column: Sneeuwvrij

Op een gegeven moment dacht ik dat ik alles wel had gehad zo ver het mij en mijn prothese betreft. Niets is minder waar. Iedere dag, elke week, soms wat langer, ontdek ik nieuwe dingen, nieuwe werelden, waarmee ik met mijn prothese moet dealen. En telkens weer lukt het om aan een nieuwe situatie een draai te geven die ik meeneem voor later. Ik sla het ergens in mijn geheugen op en zodra de nood aan de man is, of een moment er om vraagt, komt het als het ware als een ‘ploep’ naar boven.

Naar De Punt
Zo ook begin april. Vol goede moed heb ik samen met Els de nieuwe caravan, Eriba, ingepakt, wat spulletjes extra erbij gedaan en niet te vergeten onze nieuwe voortent erbij gestopt. Op weg naar De Punt, vlak bij Groningen. Een heel mooie SVR-camping met ook voor de gehandicapte medemens voldoende sanitaire voorzieningen. Als het ware een ‘inclusieve camping’. Het was mooi weer toen we aankwamen. Na een hartelijke groet van de medekampeerders en de eigenaren van de camping de Eriba neergezet en gesteld. De spullen uit de auto en even bijkomen in het zonnetje dat toen nog uitbundig scheen.

Met een prothese zet je een voortent niet zo maar op
De voortent was het nieuwe ‘ding’ waarmee ik te maken kreeg. Op zich geen ingewikkelde klus, maar met een prothese gaan sommige dingen niet altijd even gemakkelijk. We konden samen wat taken verdelen, zodat ik niet met mijn handen onder mijn achterste hoefde te zitten kijken, maar ze juist uit de mouwen kon steken. Toch kwam de goede buurman, beter als een verre vriend, goed van pas. Jannes, we kenden hem al van eerdere kampeersessies, stond al klaar om ons te helpen. Mijn taak beperkte zich tot het vast- en overeind houden van een aantal onderdelen. Op dat moment dacht ik even terug aan de keren dat Els en ik samen met rugzak en tent op stap gingen en niets ons te veel was. Ik voelde me best beperkt in de hulp die ik kon bieden. Gelukkig kwam alles goed voor elkaar.

De andere dag was de zon zo zalig dat we erin bleven liggen. De dagen erna fietsen met mijn driewielerligfiets, weer een ander stukje van de omgeving meemaken, en onze dochter en kleindochter op bezoek.

Vuurdoop
De weersvoorspellingen waren niet al te warm…..koude, stevige wind, sneeuw, hagel en nog wat van die zaken zouden ons deel worden. De tent en ikzelf zouden een vuurdoop krijgen. Gedurende onze plezierige kampeerweek kwamen alle seizoenen in 24 en nog eens 24 uur voorbij. Ik moest wel bedenken hoe ik creatief de eerste gladde sneeuwdag zou overleven. Even lopen?, met kruk, nou, nee… Gelukkig bood mijn rolstoel uitkomst…dat scheelde. Ik kon ’s morgens met mijn trouwe vierwieler naar het sanitair door een flinke duw van Els. Dat maakte een groot deel van de dag goed. Toen het wat minder sneeuwig glad was liep ik weer, met kruk, over het terrein.

Overwinning
Heerlijk door de sneeuw, het was fris, maar genieten stond voorop en dat is helemaal gelukt. Bijna danste ik op mijn prothese door de sneeuw. Ik kijk terug op weer een mooie overwinning….in de sneeuw kamperen met de Eriba en toch zo veel mogelijk doen. Je niet uit het veld laten slaan door de omstandigheden maar kijken hoe je uit alles het meest positieve kunt halen. Ik neem wel altijd mijn rolstoel en de twee krukken mee. Ze komen me van pas.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
71 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara