In het revalidatiecentrum waar ik na mijn amputatie verbleef, is een cluster Activiteitenbegeleiding. Daar is het de hele dag een komen en gaan van rolstoelenden, loopreklopers, krukkendragers en noem maar op. Iedereen wordt daar hartelijk ontvangen. De ruimte ligt tegenover de receptie en alle revalidanten worden gestimuleerd om er een kijkje te gaan nemen, daar de krant te lezen, een gesprekje aan te knopen of een kopje koffie te pakken. Op die manier is de activiteitenbegeleiding een onmisbaar ontmoetingscentrum geworden.
Creativiteit borrelt
Eigenlijk is het veel meer dan een ontmoetingscentrum. Je vangt er prikkels op, stimulansen om nu eindelijk eens uit je comfortzone te stappen en iets te doen waarvan je het bestaan niet eens wist. Je hebt een gesprekje met een van de activiteitenbegeleiders en langzaam begint er iets op te borrelen. Bij mij was dat in eerste instantie het veilig in de eigen comfortzone meewerken aan het maken van een boekje. Deze keer niet met verhalen, wel met gedichten (zie mijn vorige column).
Uitgedaagd
Daarna ben ik uitgedaagd. Ik zag veel mensen heerlijk fröbelen, met klei aan de gang gaan, kettingen maken. Dat zag ik echt niet zitten. De penselen en schildermogelijkheden trokken me dan nog een beetje. Samen met de activiteitenbegeleider heb ik een stuk schilderpapier in orde gemaakt (afspannen, nat maken en laten drogen) en beloofd dat ik met een voorbeeld zou komen. De andere dag gedaan en begonnen. Na veel omzwervingen op het papier is er een eerste proeve van werken met aquarel uitgerold. Het werd de Noordkaap, een van de randen van de vaste grond van de aarde. Ik ben er twee keer geweest en dit beeld is me altijd bij gebleven.
Iets doen wat je denkt niet te kunnen is heel bevredigend, werkt stimulerend en verfrissend. Het poetst ook een stukje van je innerlijk en je geest op. Wanneer je er maar voor open staat! En dat is ook nodig, zeker in deze coronatijd. Laten we er ondanks alle beperkingen mooie feestdagen van maken.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
70 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara