Column: Open staan

Open staan: Een beleving tijdens mijn revalidatieperiode

 …tijd nemen om te treuren
Je kunt niet meer
op twee
eigen benen staan.

Toch zie je nieuwe dingen gebeuren,
ook omdat er
andere luikjes
open gaan. (*)

 

Te water
Het is een spannende, niet nader te omschrijven beleving, ook sensatie… op het moment dat ik, na 24 jaar, ‘te water mag’. Immers al die jaren heeft een ontsteking in de weg gezeten aan een sportieve activiteit, die ik met name tijdens vakanties graag beoefen. Het is zo apart wanneer je het trapje afdaalt, op één been hinkelend, en uiteindelijk voelt dat het water de nog te gane treden overneemt en je als het ware langzaamaan het water in zweeft.

Evenwicht bewaren
Het water neemt me mee en ik wil dat ik het water de baas ben. Dan sta ik met één been mijn evenwicht te bewaren; dat gaat dus niet. Ik corrigeer samen met mijn coach met mijn handen, opdat ik kan blijven staan.

Rondtollend zeehondje
En daarna ga ik zwemmen. “Kun je het nog, de schoolslag?”, roept de coach……nou dat ging en omdat ik een vast punt op de ‘wal’ had uitgekozen, ging dat goed. De rugslag, die ik daarna mocht proberen, werd een complete ramp. Ik voelde me net een rondtollend zeehondje, zwom rondjes.  Ik keek om me heen en zag van alles maar hield geen koers, met als gevolg een heel mooie cirkel. Een plus was wel dat ik een flink eind op mijn rug had gezwommen.

Weer zwemmen is een van de luikjes die is open gegaan na mijn amputatie. Het is een van de dingen die ik weer kan. Dat geldt voor nog veel meer dingen, waarover wellicht later meer.

Je moet er gewoon voor open staan.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd, 70 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara.

 

(*) Een eigen gedicht, voor een bundel, samengesteld tijdens mijn verblijf in de Kliniek door het cluster Activiteitenbegeleiding