Wanneer ‘Kort&Krachtig!’ via de brievenbus met een plof op de deurmat valt, is het eerste wat ik doe het plastic er af rukken, foto en tekst op de voorpagina bekijken en daarna onmiddellijk doorslaan naar de inhoudsopgave. Iedere keer verrassen redactie en (collega)leden me met een veelheid aan informatie, interviews, verslagen die in het kwartaalmagazine zijn samengebracht.Ik wil altijd direct weten wat er in het blad staat. Ook wetend dat ik daarna nog zeker drie maanden heb voordat met een plof het volgende magazine op de deurmat valt.
Het zijn zowel de columns als de interviews en de verslagen van ontwikkelingen, die in een behoorlijke sneltreinvaart aan mijn eerste scanoog voorbij trekken. Een tijdje geleden had ik toestemming gegeven om mijn boekje Belevenissen waar mogelijk te gebruiken als een van de bronnen voor een nieuwe website. Ik was al een tijdje benieuwd naar hoe dat zou uitpakken. Ik werd op mijn wenken bediend. De rubriek Kort! trok mijn eerste aandacht, en ik bleef er in hangen. De kop Na de amputatie, Praktische informatie voor thuis pakte me. Wat doe je dan? Natuurlijk naar de aangegeven website Nadeamputatie.nl. Voor mij werd en is het een (Sint Nicolaas dan wel Kerst-) cadeautje.
Pleziertocht
Wat een ‘dijk’ aan informatie. En hoe! Kort, helder, duidelijk, veel onderwerpen betreffend. Ik ervoer het bladeren door de onderdelen van de website als een (relatieve) pleziertocht, een herkenningsreis langs bakens, in zeiltermen betonning met aanduidingen/woorden van fasen die ikzelf ook voor een deel heb meegemaakt. Het ene deel wat intensiever dan het andere. Een heel mooie, zonder opsmuk ingerichte site met díe informatie, waaraan je op een gegeven moment in een zekere fase van het proces na een amputatie behoefte hebt. Niet altijd even gemakkelijk, maar bijzonder nuttig en handzaam. En ik werd weer getroffen door de zin onder de rubriek Geef het een plek: ‘In het hele traject passen ook terugkijkmomenten. Er zijn mensen die zeggen dat je slechts vooruit moet kijken. Zo werkt het – bij mij althans – niet. Wat geweest is, is geweest, maar het moet een duidelijk plekje hebben. Geef ze een goede plek, die momenten. Momenten die vaak vol zijn van zichtbaar én onzichtbaar verdriet.’
Verwerking
Ikzelf heb het, na wat worstelingen en veel nadenken over en praten met naasten, familie, vrienden, collegageamputeerden en anderen, behoorlijk kunnen verwerken en een mooie plek kunnen geven. Eigenlijk een paar, zoals in huis, op mijn driewielerligfiets, in het bos, in de zitski. En een van die plekken is ook mijn maandelijkse verhaal op de website van KorterMaarKrachtig.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
73 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan