Altijd verbeteren
Iedere fase in een optimaliseringsproces kent, wanneer het goed gaat, een positieve afsluiting. Je leert het in de kliniek, in een veilige omgeving. Je betreedt hierbij allerlei oefenpaden, die je later in het dagelijkse leven buiten de veilige omgeving van de kliniek in de praktijk moet en kunt brengen.
Sinds mijn prothese vaste voet heeft gekregen in en aan mijn lijf, zet ze stappen. Soms wat meer, soms wat minder. Altijd gericht op verbetering en waar mogelijk uitbreiding.
Els en ik fietsen samen, zoals ik eerder heb gememoreerd. Dat was de afsluiting van een proces ‘van tweewieler naar driewieler’.
Wandelen met een prothese: pittig
Daarnaast wandelen we samen. Dat zijn voor mij nog niet altijd lange stukken. Als het kan minimaal een half uur achtereen. Dat lukt steeds beter. Persoonlijk vind ik wandelen met een prothese best pittig. Je hebt overal ogen nodig om het goede pad te kunnen vinden en de juiste stappen te kunnen zetten. Bij een mogelijk dreigende misstap helpt mijn C-leg me voortreffelijk. Dat geeft gelukkig bij de start al een stukje zekerheid. Zekerheid die ik bij een eerdere prothese heb moeten ontberen.
Schelpenpaden
Dat wandelen ging aanvankelijk over mooie wegen. Een wandeling naar de brievenbus, een stukje langs de Dwarswatering… Allemaal prima. De volgende stap was de boulevard van Katwijk. Hoewel deze op sommige plekken een beetje hellend is, ging dat met een kruk voor de veiligheid steeds beter. Het duin tussen de boulevard en de zee kent een aantal schelpenpaden. Dat was de volgende stap, de volgende uitdaging. Wat meer op- en aflopend vormde dit ook een mooi praktisch oefentraject.
Via mul zand naar de vloedlijn
Onlangs nodigde het weer wederom uit tot een tocht naar Katwijk. Dit keer wilde ik het strand op! Via de trap naar beneden (wat werkt een C-leg dan heerlijk!), het pad af richting het mulle zand en zien aan te komen bij de vloedlijn. Gelukkig had het weer goed mee geholpen en was het mulle zand niet vreselijk mul. Wel zakte ik er een stukje in weg. Geholpen door een klein beetje hellend vlak naar de zee, lukte het. Eenmaal bij de vloedlijn aangekomen, op de strook hard zand heb ik heerlijk langs de zee gelopen.
De terugweg, met name het strand op naar de verharding en het pad, was heftig. Oplopend en zacht zand met veel voetstappen. Dat maakt het veilig stappen zetten behoorlijk lastig. Maar het lukte wel!
Het was voor het eerst sinds pakweg tweeëneenhalf jaar dat ik samen met Els zo langs de zee liep.
Uitbundig en blij
Ik voelde me van binnen uitbundig en blij. Ook deze stap was gezet en goed afgerond!
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
71 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara