Column: Met mijn prothese de sneeuw in

Hè hè, echte winterkriebels
Het is er van gekomen. In weerwil van de opwarming van de aarde sloeg Koning Winter voor even zijn tenten op in ons land. Koud, fris en uitermate gezond weer. Iedere dag ga ik naar buiten. Nu met een brede glimlach.
Half februari heb ik, maar ik niet alleen, kunnen zien wat een tijdelijke weersverandering teweegbrengt bij heel veel mensen. Iedereen krijgt kriebels. Of het nu van de wens tot schaatsen, sneeuwballen gooien of sneeuwpoppen maken is, het gebeurt en het kan voor mij in ieder geval niet lang genoeg duren.

Banjeren in de sneeuw
Ik heb erg genoten van deze periode. Ik hou van die koude frisheid en die sneeuw. Het coronavirus verhinderde dat ik naar Oostenrijk ging om met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters een weekje zitskiënd los te gaan in de sneeuw. Gelukkig bood de sneeuwval een -zij het gering- alternatief: wandelen en banjeren in de sneeuw. De buitenlucht in, iedere dag. Je adem zien verdampen.

Voorzorgsmaatregelen
Met een prothese ‘zo maar’ naar buiten lopen, dat gaat niet. Eerst nadenken wat te doen, welke voorzorgsmaatregelen zijn belangrijk? In ieder geval de krukken mee en goed vasthouden. Dat leerde ik al snel. Ik stapte naar buiten, de krukken niet goed vast en daar lag ik. Kom dan maar eens overeind in de sneeuw. Dan werkt de prothese niet echt lekker mee: ze glijdt telkens weg. Gelukkig stond de buurman meteen samen met Els voor mijn neus. Samen trokken ze me overeind.

Spikes
Spikes onder de krukken dus. Voor een paar euro koop je ze bij een middelenwinkel. Je schroeft ze vast aan het uiteinde van de kruk en daarna is het klik, de spike uit en klik, de spike in.

Goede schoenen
Goede schoenen heb ik. Met profiel. Samen met de kruk(ken) houden ze me overeind. Wellicht vraagt het ‘inmeten’ ervan even tijd. Het is die tijd meer dan waard. Ik draag meestal sportschoenen. De zool is even hoog als de profielschoen. Dat was gelukkig gemakkelijk.

Genieten
En dan, met niet al te grote passen voorzichtig de sneeuw in. In het begin keek ik veel naar de grond.” Kijk uit waar je loopt”, dacht ik telkens. Na verloop van tijd voelde ik me iets meer zeker. Dan gaat het lopen steeds beter. Om me heen kijkend geniet ik van de besneeuwde daken, het geluid van schoenen in de krakende sneeuw, van de rietkragen langs het ijs, met schaatsende mensen.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
70 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara