Column: Herbeleven

Een kennis benaderde mij afgelopen zomer of ik in het najaar een voordracht zou willen houden over en naar aanleiding van het boekje ‘Belevenissen’ voor Probus (*). Hij had de interviews gezien en zijn belangstelling was bijzonder gewekt. Daar wilde ik wel even over nadenken. Vragen als: Wil ik dit of wil ik dit niet? Wat maakt het bij mezelf en de toehoorders los? Welke emoties roept het op?, vlogen door mijn hoofd. Daarnaast wilde ik me oriënteren op Probus en de samenstelling.

De volgende vraag die opkomt is: wat ga je vertellen? Uiteindelijk besloot ik mijn boekje als leidraad te nemen, een paar korte verhalen er uit mee te nemen in mijn voordracht, en er tussendoor een aantal persoonlijke impressies te vertellen.

Verwachtingsvolle stilte
De titel van mijn voordracht was de spreuk van Dennis van der Zeijden: ‘Een grens is pas een limiet als je niet meer verder kunt’. Gedurende ongeveer drie kwartier kon je, met uitzondering van mijn stemgeluid, een speld horen vallen. Op de momenten dat ik even de zaal inkeek, zag ik gerichte, verwachtingsvolle blikken. Wat me aan mezelf opviel was, dat ik mijn emoties, die ongetwijfeld aanwezig waren, kennelijk positief in bedwang hield.

Vragen na afloop
Na de voordracht was het tijd voor vragen. Veel vragen passeerden de revue, over de vereniging KorterMaarKrachtig, over de instrumentmaker, over mijn computergestuurde prothese, over mijn driewielerligfiets, hoe je leven en dat van je partner en andere naasten verandert, kortom, wat waren de gebeurtenissen tijdens het revalidatietraject en hoe ga je om met telkens nieuwe situaties. Bijzonder intens belangstellend.

Boekje uitdelen
Gelukkig was ik nog in het bezit van voldoende boekjes. Iedereen wilde een exemplaar. In alle moest ik iets schrijven. De ontvangers spraken me nogmaals aan en konden (en dat was heel nieuw voor mij) soms hun emoties niet onderdrukken. Na een heerlijke lunch werd ik thuis gebracht.

Verwerken
Tja, in de loop van de namiddag herhaalde ik het gehele gebeuren in mijn hoofd. Ik zag de blikken nog eens voorbijgaan, de vragen, de stemmen. Het werd een pittig aantal uurtjes voor me. Ongemerkt was ik bezig met het (her)verwerken van alles wat er was gebeurd, van vóór de amputatie, tot nu. Ik mailde de kennis die me had gevraagd over mijn gevoel. Ik kreeg een ontzettend mooie mail van hem terug:

“Als je zo moedig en openhartig het verhaal vertelt van je ingrijpende medische geschiedenis kan het eigenlijk niet anders dan dat je alles wat je hebt meegemaakt herbeleeft. Jouw verhaal heeft diepe indruk gemaakt op iedereen van mijn club. Hoe jij omgaat met je handicap en hoe jij lotgenoten stimuleert om ondanks alles positief in het leven te staan is bewonderenswaardig. Met deze voordracht heb jezelf ook weer een enorme stap gezet door ‘en plein public’ je aangrijpende verhaal te vertellen.”

Een ontzettend positieve, hart-onder-de-riem stekende reactie. Ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het heeft me weer een stap verder gebracht.

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
72 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara