Column: Grens en limiet

Zoals iedereen inmiddels wel heeft kunnen lezen, wil ik altijd graag weten wat ik wel en wat ik niet kan. Kijken of ik mijn grenzen nog verder kan verleggen.

To do lijst
Kan het wel, dan komt het op mijn ‘to do lijst’; kan het niet, dan haal ik er met een rode pen een groot kruis doorheen. Ik kan dan in ieder geval altijd vertellen, wanneer er naar wordt gevraagd, dat ik het heb geprobeerd. Dat het niet “mijn ding” was of gewoon niet ging, óf…dat ik het op mijn lijst zet: mocht zich een gelegenheid voordoen, dan ga ik ermee aan de slag.

Golfclinic
Een van mijn vrienden attendeerde ons clubje -ja we hebben inmiddels een clubje, dat “Niets is te gek” heet (voortgekomen uit de laatste wintersportreis)- op een golfclinic in Bakel. Ik had nog nooit, behalve een aantal keren een midgetgolfterrein, een golfterrein bezocht, laat staan met een club geslagen. Maar ja, je wilt het toch wel proberen. Dus ‘ja’ gezegd en begin september was het zo ver. Ik wilde ook graag want ik had al een gelegenheid om een ijshockeyclinic mee te maken, af moeten zeggen.

Aan de slag
De golfclinic viel samen met het ‘Nationaal Disabled Open’. Toen wij arriveerden, waren de deelnemers aan die wedstrijd al op pad, al dan niet in een caddie, onparlementair een golfkarretje genoemd. We kwamen terecht in een warm bad. Heerlijke koffie met dito gebak warmden ons op. Uitermate vriendelijke en zeer behulpzame vrijwilligers leidden ons in in de eerste beginselen van het golfen. Ook in de correctie van de houding wanneer je een prothese draagt. Onder leiding van twee zogenaamde pro’s (profs) hebben we ons uitgeleefd in het afslaan.  Na een uur ging het richting een ander onderdeel, het putten. Ook daar vermaakten we ons uitstekend. We werden uitgenodigd voor een lunch, een drankje en een rustmoment. Na de lunch deden we een rondje langs de negen holes baan, in een caddie. Dat was een belevenis. Daar zagen we onze deelnemers aan de wedstrijd in gevecht met de afslag, de heide, de ‘bunkers’, de verdere slagen en het zoeken naar het golfballetje. 

Dennis van der Zeijden Foundation
We ontmoetten de broer van Dennis van der Zeijden, de in 2014 overleden gehandicapte golfer. Zijn broer promoot de foundation. Na afloop van de rit konden we in dat kader balletjes putten. De opbrengst ging, net zoals een deel van de opbrengst van de inleg om deel te nemen, naar de foundation, het doel van de dag. Top. Aan het einde van de dag stapten we, moe en voldaan, weer in  de auto…op weg naar huis met continu in gedachten de spreuk die Dennis ons heeft nagelaten: “Een grens is pas een limiet als je niet meer verder kunt”.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
72 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara