Column: Flashbacks

Niet vaak, soms gebeurt het. Je krijgt een flashback. Hoe kwam het en hoe was het. Beelden van de pre-amputatieperiode vliegen voorbij. Je kunt ze niet tegenhouden. En dat is maar goed ook. Dan verdwijnen ze ook weer snel. Ook dat hoort bij verwerking.
Wanneer je denkt dat je er na de amputatie en het herstel van af bent…..mis. Zoals ik in eerdere columns al heb beschreven: dan begint het pas. Voordat het zo ver is wik en weeg je. Erna, een heel nieuwe fase in je leven.

Uit put kruipen
Onlangs had ik een gesprek met een goede kennis van me. Hij heeft MS. Was altijd vief en vrolijk en flink aan het werk toen het hem overkwam. Hij donderde een put in en heeft zich er stukje bij beetje uit gewerkt. Hij dacht: het is uit. Mijn leven is voorbij. Hij ontdekte dat er een ander leven geleefd moest worden. Niet afgelopen maar anders. En dat gaat nu, na een periode van ups-and-downs, goed.

Ziekenhuisbezoeken
Ik zag de hele ziekenhuisperiode voorbijkomen, bladerde door en de spreekuren erna passeerden. Eenmaal in de zes weken controle. Soms duurde de tocht naar het ziekenhuis heel lang, ook wel eens kort. En dat had niets te maken met de verkeersdruk op dat moment, een brug die openstond, de files of zo. Neen, het leek wel een Canossagang (ruime interpretatie: een weg die je niet wilt afleggen maar wel moet): niet willen en toch moeten. Of zoals vroeger bij een processie: drie stappen vooruit, twee achteruit. Je komt er wel maar het duurt een tijdje. Ik had er lang niet altijd zin in. Je wist dat het moest, dat ‘het goed voor je was’.

Zuurstoftank
Tijdens een van die flashbacks bleef ik hangen in de zuurstoftank, niet letterlijk maar figuurlijk. Na afloop plofte ik thuis op de bank. Moe, bekaf…. Ik denk er vaak aan. Dat was een stevige, pittige periode in mijn leven. Ik denk er nog wel eens aan. Iedere keer maar hopen dat je onder de druk in de tank goed presteerde, het juiste diepteniveau wist te halen. Dat was niet altijd gemakkelijk.

Vriendschappen
Ik heb er wel vriendschappen aan overgehouden. Met name FB-contacten. Je houdt elkaar op de hoogte van je gezondheidsontwikkelingen, best wel intiem soms. Je zit toch een groot deel van de ochtend samen met tien of veertien anderen een paar uur opgesloten in een tank. Het waren dan niet de Canterbury Tales die we uitwisselden, maar een groot deel van ons leven kwam in die relatief korte tijd voorbij, met alle positieve momenten en ook mindere. We deelden en putten er kracht uit.

Schitterende vergezichten
De voorbereidingen voor de daadwerkelijke operatie laat ik aan me voorbijgaan. Die heb ik al te vaak bekeken. Neen, eerder zag ik mooie groene weiden met schitterende vergezichten voor me opdoemen….kon ik daar maar blijven. Helaas, ook dat waren flashbacks, maar dan geromantiseerd. Of liever gezegd wishful thinking…en dat is ook wel eens lekker😉.

 

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
71 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara