Het is nu ruim een jaar geleden (31 december 2018) dat mijn linkerbeen boven de knie is geamputeerd. De aanloop er naar toe was heftig en vroeg heel veel van de mensen direct om me heen en van mezelf. Na de operatie een week in het ziekenhuis en daarna vier weken in het revalidatiecentrum. Het was een heel spannende tijd. Allerlei vragen komen in je op. Hoe zou het gaan? Wat betekent de amputatie naar de toekomst toe, voor jezelf en voor je naasten?
Er wordt immers, zeker in het begin, ontzettend veel gevraagd van iedereen. In de kliniek van de (revalidatie)arts, van de ergo-en fysiotherapeuten, de sportbegeleiders, vooral geduld en verantwoord de grenzen opzoeken: wat kan wel en wat kan (nog) niet (meer)? Ik ben hen zeer erkentelijk.
Van je vrienden en familie: je kunt niet zo gemakkelijk ergens heen, iedereen moet naar jou toekomen. Dat vond ik best lastig. Ik ging graag op stap.
En niet in de laatste, neen in de eerste plaats van je directe naasten, je partner, je kinderen: wat kun je wel, wat kun je (nog) niet? Telkens bleef en blijft ook de vraag: is de mantelzorg eindig of niet? Het is mooi en prettig om te zien, te constateren dat je steeds meer dingen oppakt. En daar lijkt vooralsnog geen eind aan te komen. Natuurlijk, het heeft met de eigen instelling te maken, stimulansen van buiten doen heel veel.
Voor het eerst in 25 jaar heb ik afgelopen jaar weer gezwommen.
En, zoals ik de vorige keer vertelde, heb ik geskied. Afgelopen zomer zijn mijn partner en ik met tussenpozen een week of vier, vijf met de caravan op stap geweest. Wel even zoeken naar de campings met de juiste voorzieningen. Dan prothese aan, rolstoel mee en gaan.
Ondertussen heb ik in de kliniek gewerkt aan het optimaliseren van alle mogelijkheden. Ik mocht meedoen aan het zogenaamde ‘knietraject’. Verschillende protheseknieën testen en uitproberen. Kijken en beoordelen, samen met vele anderen, welke het best bij je past.
Bij mij kwam na alle testen de ‘C-Leg 4’ als beste uit de bus. Geen enkele twijfel: deze wordt aangevraagd. Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje dat deze knie is toegekend. Ik kan mijn geluk niet op en zie uit naar het moment dat ik mijn nieuwe knieprothese kan gebruiken.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd, 69 jaar, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen.