Column: Een mooie skiweek met een rot einde…

In het najaar begint het hart van menig VGW-lid sneller te kloppen. De tweede week van januari gaan we weer: skiën met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters (VGW). Met de bus, de auto of soms het vliegtuig naar Maria Alm in Oostenrijk, al meer dan 35 jaar de uitvalsbasis voor de volwassen zitskiër. Hotel Alpenhof wordt onder leiding van Karin omgebouwd tot een goed verblijf voor een flink aantal mensen met een (grote of minder grote) beperking.

Dit jaar reden Els en ik met Coen, collega en chauffeur mee. Hij, met een hoge dwarslaesie, kwam ons om een uur of acht ophalen. Ik verbaasde me over de ingenieuze wijze waarop hij, met beperkte bewegingsmogelijkheden, alles kon bedienen. Gas geven, remmen, ruiten sproeien en knipperlicht gebruiken, alles met twee handen. En dan ook nog voortreffelijk sturen. De dag vloog letterlijk en figuurlijk voorbij en tegen de avond bereikten we Maria Alm.

Afdalen en uitwisselen
Daarna begon een zalige skiweek. Althans een groot deel van de week. Ingedeeld in een klein klasje met bekenden maakte ik weer kennis met de Oostenrijkse sneeuw. Al snel werd de draad  opgepakt en maakte ik, samen met mijn begeleider de ene afdaling na de andere. Tijdens koffie en lunch wisselden we heel veel uit. Lekker in het zonnetje genieten van een heerlijke tosti met in mijn geval veel cola. Aan het einde van de dag keerden we met de bus terug naar ons hotel. Even bijpraten, douchen, een drankje en aan het diner. Iedere dag was dit perfect verzorgd. ’s Avonds altijd wat te doen en op tijd het mandje in…het was immers iedere morgen vroeg opstaan.

Klapper
Op de donderdagmorgen ging het echter vreselijk mis. We waren met de bus naar een mooi gebied gebracht en lieten onszelf via een stoeltjeslift naar boven brengen. Al kijkend naar de pistes die zich onder en voor me uitstrekten, verheugde ik me zeer op de afdalingen die ik zou gaan maken. Boven aangekomen wat foto’s maken en daarna naar beneden. Een heerlijk glooiende afdaling, van links naar rechts van de piste gebruik makend.
En opeens lag ik daar, gekreukt, met overal pijn en mijn bril ongeveer in mijn helm, sneeuw tot in mijn onderbroek (en dan moet je van goeden huize komen) onderin een skibak…. Ik had een vreselijke klapper gemaakt, een echte crash. Mijn  begeleider lag ergens ver boven me.
Wat was er gebeurd? We skieden rustig van links naar rechts over de piste, achter elkaar in een groep met dezelfde kleding en uiterlijk. Niet te missen of beter altijd te ontwijken dus… maar toch. Een skiër wist met hoge snelheid de punt van mijn zitski te raken. Ik heb kennelijk een paar pirouettes gemaakt en bleef versuft liggen. Aanvankelijk dacht ik aan de beruchte banaan. Gelukkig kon ik alles nog bewegen en stak na een roep mijn skistokje omhoog. Van skiën kwam daarna niets meer, mijn rechterarm wilde niet meer. Ik ben door een begeleider in een als het ware omgekeerde banaan naar beneden vervoerd. Einde skivakantie. Gelukkig op de voorlaatste dag.

Een ongeluk(je) kan gebeuren, ok, dat is tot daar aan toe. Maar zonder omkijken verder skiën, terwijl je er toch iets van gemerkt moet hebben….dat gaat alle perken te buiten. Alle piste etiquetteregels zijn geschonden.

Gelukkig heb ik de foto’s nog……….

Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan