Column: Dansen
Het was september in het woelige jaar 1968; de danslessen in Delft begonnen weer. Samen met mijn broer en twee zussen vanuit Kwintsheul op de fiets naar de Prinsenstad om bij dansschool Wesseling, een begrip in Delft en omstreken, ons de danspassen van foxtrot, tango, Engelse en Weense wals, later gevolgd door de rumba, eigen te maken. Aan het eind van het dansjaar een examen en een bronzen speld. Dat was de inzet. Jongens en heren aan de ene kant in de zaal en de meisjes en dames aan de andere kant. De leraar, die tijdens de les regelmatig kaarsvet (tegen het uitglijden) over de vloer strooide, gaf een teken. Naar de overkant en kies een dame. Ik zat er samen met mijn gym 5 klasgenoot. We hadden beiden een voorkeur. Op het bewuste sein van de meester renden we naar de overkant en konden de dame kiezen die we tevoren op het oog hadden. Dat was de start van een periode die voortduurt tot op de dag van vandaag: de eerste danspasjes in Delft, Dat deed ik toen met mijn partner voor altijd, Els….
50 jaar getrouwd
Ongeveer een half jaar geleden spraken Els en ik over de datum 23 januari 2024, de dag dat we vijftig jaar getrouwd zijn. Wat gaan we doen, hoe gaan we de dag invullen en vooral wanneer? Er waren direct een paar dingen heel duidelijk: niet in januari vanwege het weer, een muziekfeest, een dansfeest met alles er op en er aan met alle familie, vrienden en bekenden die ons altijd tot steun waren (en wij hen) wanneer het even tegenzat.
Gaat het allemaal lukken?
Bij mij gaat het dan kriebelen: hoe pak ik met mijn prothese het dansen aan? Gaat dat lukken? Hou ik het vol? Vragen die vanaf dat moment ook gingen ronddwarrelen in mijn hoofd. Langzamerhand kreeg de avond, 23 maart, duidelijker contouren. We kozen de locatie die we eerder hadden gespot, gingen een keer kijken, maakten principeafspraken en gingen op zoek naar muziek. Een deejee of een liveband? Die keuze was niet moeilijk, zo live als mogelijk. En de coverband die we kenden, kan op 23 maart! Yes. Toch nog een keer naar een oefenavond van de band en toen was het duidelijk.
Openingsdans: doen we het?
Ja, nog een keuze: dansen we samen de openingsdans? Kan ik dat? Op zoek naar een passende opening. En maar weer drempels overwinnen. Het werd ‘Dance me to the end of love’ van Cohen. Helaas niet op het repertoire van de band. Geen ramp. Dan een stick met de muziek. Toch niet nodig…de band studeerde het nummer in en voegde hun versie toe aan hun repertoire. En ik bleef toch een beetje hangen of ik het met mijn prothese wel zou kunnen…. Terugdenkend aan 1968 toen ik nog zonder de eerste danspasjes maakte…..
Zodra de eerste klanken van de gitaar de zaal in werden gestuurd, bas en drums het ritme bepaalden en de zanger zoetgevooisd de klanken liet stromen, ging het allemaal vanzelf. We hebben de mooiste dansavond van ons leven gehad. Ik huppel af en toe op het ritme van “dance me…” door het huis.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan