Category : Ervaringsverhalen

Open staan: Een beleving tijdens mijn revalidatieperiode

 …tijd nemen om te treuren
Je kunt niet meer
op twee
eigen benen staan.

Toch zie je nieuwe dingen gebeuren,
ook omdat er
andere luikjes
open gaan. (*)

Te water
Het is een spannende, niet nader te omschrijven beleving, ook sensatie… op het moment dat ik, na 24 jaar, ‘te water mag’. Immers al die jaren heeft een ontsteking in de weg gezeten aan een sportieve activiteit, die ik met name tijdens vakanties graag beoefen. Het is zo apart wanneer je het trapje afdaalt, op één been hinkelend, en uiteindelijk voelt dat het water de nog te gane treden overneemt en je als het ware langzaamaan het water in zweeft.

De titel doet anders vermoeden dan de werkelijkheid is. ‘Uit de kast komen’ associeer je normaal gesproken met uitkomen voor je geaardheid, je coming out. Daar ging het in mijn geval niet om. Het geeft wel aan dat er iets wezenlijks is gebeurd. Dus toch een soort van coming out?

Amputatie en kliniek
Eind december 2018 werd mijn linkerbeen geamputeerd. Na een weekje ziekenhuis ging ik naar de revalidatiekliniek. Daar val ik niet op, je bent een van hen. Je beweegt je vrij en ontvangt bezoek. Je sport, je oefent, je valt en je staat ook weer op. Er lijkt niets aan de hand. Je ziet het immers om je heen ook gebeuren. De wereld speelt zich af in de beschermde omgeving van de kliniek.

Het is echt een genot om weer te kunnen fietsen. Mijn aangeschafte driewielerligfiets, waarover ik eerder berichtte, voldoet aan alle wensen die ik heb. De wegligging is perfect, de vering is prima, het sturen is optimaal. En, niet in de laatste plaats: mijn scope is verbreed.
Els en ik kampeerden de afgelopen vakantie in het Noord-Drentse land, op SVR-camping De Lindehoeve bij De Punt. Op veld één staan zes caravans en twee chalets. Drie van de caravans staan er het hele seizoen. Zij stonden er vorig jaar ook toen wij kwamen. Ze wisten nog precies wie we waren en…..ineens stond de caravan op de juiste plek. We hadden er nauwelijks erg in. Prima mensen, die hier een seizoenplaats hebben. Behulpzaam en altijd in voor een gesprekje.

De website www.nikstekort.nl die vorig jaar november werd gepresenteerd, bevat veel informatie voor jongeren met een korte arm over opleiding, werk en het halen van het rijbewijs. Ook staan er veel video’s op met ervaringsverhalen van jongeren. Neem eens een kijkje op deze mooie site!

Ja, daar is ie dan! Mijn nieuwe maatje, de driewielerligfiets! Hij heet Ketwiesel, komt uit Duitsland en is op en top op mijn situatie afgestemd door een gespecialiseerde (orthopedisch) fietsenmaker in de regio.
In mijn column van april 2020 Wandelen en fietsen sprak ik over mijn ontmoeting met deze fietsenmaker. Tijdens het schrijven van die column zat ik midden in een Wmo-procedure voor een driewielerligfiets. Op dat moment had ik al een keer ‘proefgezeten’ in zo’n fiets. Een wat stugge uitvoering zonder schokdemping, de basis van mijn uiteindelijke keuze.
Die keuze veranderde wel naarmate ik me meer verdiepte in het fenomeen driewielerligfiets.

Amputatievoetballer Wesley van Ingen probeerde vergeefs een blade vergoed te krijgen om te kunnen hardlopen. ‘Ze weten niet hoeveel zo’n ding voor iemand kan betekenen.’ In Trouw (20 juli 2020) doet Wesley zijn verhaal. Dat het lastig is om een hulpmiddel voor bij het sporten te krijgen? “Noem dat maar gerust een understatement”, reageert Wesley van Ingen. Hij deed al diverse pogingen om een blade te krijgen, zodat hij eindelijk kan hardlopen, maar stuitte steeds op een nee. “Het komt erop neer dat instanties voor mij bepalen welke sport ik mag doen. Maar ik wil zo normaal mogelijk door het leven en mijn sport vrij willen kiezen.”

Lees verder in Trouw

Er zijn momenten in het leven van iemand die een amputatie achter de rug heeft, die je het liefst zo snel mogelijk vergeet. Voordat een amputatie gaat plaatsvinden, heb je je, samen met familie, een goede vriend of vriendin, de arts, zo goed mogelijk voorbereid op hetgeen gaat gebeuren. Van alles passeert de revue, van zeer voorspoedige genezing tot allerlei complicaties die zich gedurende het traject en ook daarna kunnen voordoen.
Eén van de onderwerpen die altijd ter sprake komen, is fantoompijn: er is een grote kans dat je na je operatie te maken krijgt met dit fenomeen, algemeen omschreven als ‘een pijnsensatie die afkomstig is van een geamputeerd ledemaat’.

Voor de eerste keer in het nog-niet-helemaal-post-corona-tijdperk mocht ik me weer melden in de kliniek. De revalidatiearts en de instrumentmaker wilden graag weten hoe het na een aantal maanden gaat met de computergestuurde knie. In  mijn column Andere tijden (maart 2020) heb ik hier over gesproken. Ikzelf was blij dat ik weer naar de kliniek kon. Niet om er lang te verblijven…. De fysiotherapeut kon me wat meer kneepjes van de knie leren. De revalidatiearts en de instrumentmaker konden beoordelen of alles nog oké is.

Reitze Bok (47) uit Heerhugowaard gebruikt een onderbeenprothese. Hij denkt dat thuiswerken veel mensen extra energie kost. Dat geldt in ieder geval voor hem. Gewoon met je collega’s samenwerken op de zaak is fijner. Naar het zwembad gaan om lekker baantjes te trekken, zit er nu even niet in, net als op de fiets naar het werk gaan. “Ik moest even mijn hele normale ritme omgooien.” Een workout op een matje is niet echt iets waar Reitze warm van wordt.

Zondagochtend langs het voetbalveld. De bal rolt over het veld en de veldspelers sprinten erachteraan. Alleen missen deze veldspelers allemaal een been en lopen ze op krukken. Een van hen is Leroy Pelzer (32) uit Landgraaf. Hoe gaat hij om met zijn amputatie?

In 2016 kwam tijdens zijn werk in de bouw 5000 kilo op Leroy zijn voet terecht. Hierdoor verbrijzelde hij zijn voet. In eerste instantie was er geen sprake van amputatie, maar toch liet Leroy’s behandelend arts wel het woord vallen. “Ik dacht je bent niet goed snik! Dat gaat echt niet gebeuren, een amputatie is niet nodig en ik ga gewoon weer lopen.”

Die andere tijden, waarvan ik sprak in mijn vorige column, laten nog even op zich wachten. De wekelijkse, goed bekeken persconferentie van het Outbreak Management Team levert niet veel meer op dan vasthouden aan de huidige omstandigheden, hier en daar een klein beetje speling en verder ‘hou vol!’. Met z’n zeventien miljoenen moeten we het rooien. Ergens in de verre verte gloort –zo kun je uit de uitgesproken woorden afleiden- een sprankje licht, verlichting. Maar we zijn er nog niet.
De noodzakelijke maatregelen beperken mij in veel opzichten, zeker omdat ik veel en zo ver mogelijk lopend moet oefenen met mijn nieuwe prothese, die ik onlangs aangemeten kreeg. Goed, je loopt naar de brievenbus, maakt een korte wandeling en stapt op de hometrainer. Maar ik wil meer.

In 1965 zong Boudewijn de Groot “Er komen andere tijden”. Hij zal bij het zingen hiervan nooit hebben gedacht dat die tijden zo konden veranderen zoals nu het geval is, in tijden van corona. Tijden van verdriet en tijden van inventiviteit en inlevingsvermogen in de ander. Je kijkt vaker even bij de buren of alles O.K. is, zeker wanneer je ze een tijdje, langer dan normaal, niet hebt gezien. Op Facebook kijk ik of mijn vaste groep lezers en schrijvers niet plots kleiner is geworden. Het stelt je dan gerust dat dat niet het geval is. Maar toch weet je dat elders veel leed is. Hier moest ik even aan denken bij het schrijven van deze column. Blijf zoveel mogelijk thuis, ga niet op stap wanneer het niet echt noodzakelijk is. Dat zeg ik ook iedere dag wel een keer tegen mijn nieuwe prothese. Wel jammer maar het is even niet anders.