Category : Ervaringsverhalen

Kamperen is altijd mijn lust en mijn leven geweest. Toen ik nog twee gezonde benen had, kampeerden Els en ik in een kleine tent, later zelfs in een eenstokstent. Dat had alles te maken met de trektochten die we maakten. De South Downs wandelen rond Eastbourne in het zuiden van Engeland en een stuk van het Coast Path rond St. Davids Head in Wales aflopen. Of met de rugzak inclusief tent naar Portugal. En, om nooit te vergeten zo mooi, fietsen in Engeland van Sheerness naar Stonehenge en via de kust en Wight terug naar Dover.

Dat was toen….

Lekker buiten spelen
Met het lengen van de dagen stijgt de temperatuur. We gaan de warmere periode van het jaar in. Heerlijk. Lekker in de tuin rommelen, schoffelen, plantjes vervangen, noem maar op. Ik pak de snoeischaar en zet het snoeimes, zoals mijn vader het noemde, in de druiventakken. De eerste snoei was in het diepe najaar, de tweede is in het voorjaar. Niet te veel, er moeten wat ogen over blijven om de druiventakken te vormen. Later in de gevorderde voorjaar check ik de uitlopers op groei en intensiteit en verwijder overbodig hout.
De warme(re) periode van het jaar brengt veel lol in mijn hoofd, lichtheid en mooie luchten. Ik vertoef bij dit weer zoveel mogelijk buiten. Ik fiets en wandel in een steeds groener wordende omgeving.

Eén ding moet ik alleen niet vergeten…

Altijd verbeteren
Iedere fase in een optimaliseringsproces kent, wanneer het goed gaat, een positieve afsluiting. Je leert het in de kliniek, in een veilige omgeving. Je betreedt hierbij allerlei oefenpaden, die je later in het dagelijkse leven buiten de veilige omgeving van de kliniek in de praktijk moet en kunt brengen.
Sinds mijn prothese vaste voet heeft gekregen in en aan mijn lijf, zet ze stappen. Soms wat meer, soms wat minder. Altijd gericht op verbetering en waar mogelijk uitbreiding.
Els en ik fietsen samen, zoals ik eerder heb gememoreerd. Dat was de afsluiting van een proces ‘van tweewieler naar driewieler’.

Op een gegeven moment dacht ik dat ik alles wel had gehad zo ver het mij en mijn prothese betreft. Niets is minder waar. Iedere dag, elke week, soms wat langer, ontdek ik nieuwe dingen, nieuwe werelden, waarmee ik met mijn prothese moet dealen. En telkens weer lukt het om aan een nieuwe situatie een draai te geven die ik meeneem voor later. Ik sla het ergens in mijn geheugen op en zodra de nood aan de man is, of een moment er om vraagt, komt het als het ware als een ‘ploep’ naar boven.

Naar De Punt
Zo ook begin april. Vol goede moed heb ik samen met Els de nieuwe caravan, Eriba, ingepakt, wat spulletjes extra erbij gedaan en niet te vergeten onze nieuwe voortent erbij gestopt. Op weg naar De Punt, vlak bij Groningen. Een heel mooie SVR-camping met ook voor de gehandicapte medemens voldoende sanitaire voorzieningen. Als het ware een ‘inclusieve camping’. Het was mooi weer toen we aankwamen. Na een hartelijke groet van de medekampeerders en de eigenaren van de camping de Eriba neergezet en gesteld. De spullen uit de auto en even bijkomen in het zonnetje dat toen nog uitbundig scheen.

Hè hè, echte winterkriebels
Het is er van gekomen. In weerwil van de opwarming van de aarde sloeg Koning Winter voor even zijn tenten op in ons land. Koud, fris en uitermate gezond weer. Iedere dag ga ik naar buiten. Nu met een brede glimlach.
Half februari heb ik, maar ik niet alleen, kunnen zien wat een tijdelijke weersverandering teweegbrengt bij heel veel mensen. Iedereen krijgt kriebels. Of het nu van de wens tot schaatsen, sneeuwballen gooien of sneeuwpoppen maken is, het gebeurt en het kan voor mij in ieder geval niet lang genoeg duren.

Banjeren in de sneeuw
Ik heb erg genoten van deze periode. Ik hou van die koude frisheid en die sneeuw. Het coronavirus verhinderde dat ik naar Oostenrijk ging om met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters een weekje zitskiënd los te gaan in de sneeuw. Gelukkig bood de sneeuwval een -zij het gering- alternatief: wandelen en banjeren in de sneeuw. De buitenlucht in, iedere dag. Je adem zien verdampen.

Onlangs zat ik op mijn kamer voor me uit te kijken. Even een blik uit het raam. De kale takken van de bomen wuifden me toe en spoorden me aan om er een mooie dag van te maken. Ik betrapte me erop dat ik al een tijdje naar mijn prothese zat te staren. Die staat voor me, klaar om erin te stappen. Soms gaat dat niet zo gemakkelijk, technisch en fysiek wel, maar psychisch ligt er soms een drempeltje. Allerlei gedachten gaan door me heen. Het verleden kruist met het heden. “Weer een dag met zonder twee benen en maar zien dat het goed gaat.” Want zo voel ik me af en toe.
Ik start vol goede moed met een douche. Het water verfrist en spoelt de wat sombere gedachten uit mijn hoofd en van mijn lijf. Toch vraag ik me dan af waar ik mee bezig ben, wat ik wil. Hoe ziet de toekomst eruit?

Voordat ik hier over mijn prothese en alle gemakken en ongemakken ga schrijven: het woord prothese is vrouwelijk. Ik betrap mezelf erop dat dit af en toe wel vreemde zinswendingen en gedachten kan geven. Het lucht ook op. Je kunt alles zwaar aanzetten of proberen om meer lucht in het leven te brengen. Het kan aanleiding geven tot een fantasie…

Aan de stekker
Het leven met een prothese kent regelmatig verrassingen. En schept verplichtingen. Wanneer ik ’s morgens met een goed gemoed in m’n prothese wil stappen en met haar op stap wil gaan, of gewoon iets wil gaan doen, dan moet ik er wel voor zorgen dat zij is opgeladen. Dus ’s avonds, wanneer ik haar ‘afdoe’, gaat ze aan de stekker.

In het revalidatiecentrum waar ik na mijn amputatie verbleef, is een cluster Activiteitenbegeleiding. Daar is het de hele dag een komen en gaan van rolstoelenden, loopreklopers, krukkendragers en noem maar op. Iedereen wordt daar hartelijk ontvangen. De ruimte ligt tegenover de receptie en alle revalidanten worden gestimuleerd om er een kijkje te gaan nemen, daar de krant te lezen, een gesprekje aan te knopen of een kopje koffie te pakken. Op die manier is de activiteitenbegeleiding een onmisbaar ontmoetingscentrum geworden.

Creativiteit borrelt
Eigenlijk is het veel meer dan een ontmoetingscentrum. Je vangt er prikkels op, stimulansen om nu eindelijk eens uit je comfortzone te stappen en iets te doen waarvan je het bestaan niet eens wist. Je hebt een gesprekje met een van de activiteitenbegeleiders en langzaam begint er iets op te borrelen. Bij mij was dat in eerste instantie het veilig in de eigen comfortzone meewerken aan het maken van een boekje. Deze keer niet met verhalen, wel met gedichten (zie mijn vorige column).

Open staan: Een beleving tijdens mijn revalidatieperiode

 …tijd nemen om te treuren
Je kunt niet meer
op twee
eigen benen staan.

Toch zie je nieuwe dingen gebeuren,
ook omdat er
andere luikjes
open gaan. (*)

Te water
Het is een spannende, niet nader te omschrijven beleving, ook sensatie… op het moment dat ik, na 24 jaar, ‘te water mag’. Immers al die jaren heeft een ontsteking in de weg gezeten aan een sportieve activiteit, die ik met name tijdens vakanties graag beoefen. Het is zo apart wanneer je het trapje afdaalt, op één been hinkelend, en uiteindelijk voelt dat het water de nog te gane treden overneemt en je als het ware langzaamaan het water in zweeft.

De titel doet anders vermoeden dan de werkelijkheid is. ‘Uit de kast komen’ associeer je normaal gesproken met uitkomen voor je geaardheid, je coming out. Daar ging het in mijn geval niet om. Het geeft wel aan dat er iets wezenlijks is gebeurd. Dus toch een soort van coming out?

Amputatie en kliniek
Eind december 2018 werd mijn linkerbeen geamputeerd. Na een weekje ziekenhuis ging ik naar de revalidatiekliniek. Daar val ik niet op, je bent een van hen. Je beweegt je vrij en ontvangt bezoek. Je sport, je oefent, je valt en je staat ook weer op. Er lijkt niets aan de hand. Je ziet het immers om je heen ook gebeuren. De wereld speelt zich af in de beschermde omgeving van de kliniek.

Het is echt een genot om weer te kunnen fietsen. Mijn aangeschafte driewielerligfiets, waarover ik eerder berichtte, voldoet aan alle wensen die ik heb. De wegligging is perfect, de vering is prima, het sturen is optimaal. En, niet in de laatste plaats: mijn scope is verbreed.
Els en ik kampeerden de afgelopen vakantie in het Noord-Drentse land, op SVR-camping De Lindehoeve bij De Punt. Op veld één staan zes caravans en twee chalets. Drie van de caravans staan er het hele seizoen. Zij stonden er vorig jaar ook toen wij kwamen. Ze wisten nog precies wie we waren en…..ineens stond de caravan op de juiste plek. We hadden er nauwelijks erg in. Prima mensen, die hier een seizoenplaats hebben. Behulpzaam en altijd in voor een gesprekje.

De website www.nikstekort.nl die vorig jaar november werd gepresenteerd, bevat veel informatie voor jongeren met een korte arm over opleiding, werk en het halen van het rijbewijs. Ook staan er veel video’s op met ervaringsverhalen van jongeren. Neem eens een kijkje op deze mooie site!