Category : Ervaringsverhalen

Pats! Boem! Daar zit je dan. Ineens op de grond. In de badkamer. Een nachtelijk toiletbezoek eindigt op de koude vloer tussen toiletpot, ligbad en wastafel.

Slaperig
Ik ging zoals altijd met mijn looprek naar de badkamer en maak daar gebruik van de aanwezige steun. Het gaat altijd goed. Behalve die ene keer. Ik greep, waarschijnlijk nog met mijn ogen half slaperig dicht, net náást het rechterhandvat van het looprek. Sliep ik nog of wilde ik alles net even te snel doen? Er was geen houden aan. Het viel me op dat ik niet schrok van het gebeuren, dat best wel veel herrie veroorzaakte (achteraf bleek dat mijn partner rechtop in bed zat). Ik keek, inmiddels klaarwakker, even recht voor me uit. Hoe kom ik overeind en …. Hoe kwam het dat ik viel? Dat tweede was inmiddels duidelijk.

Het ontroerde me best wel… Mijn boekje ‘Belevenissen’ in de papieren versie letterlijk in mijn handen te hebben, mijn verhalen letterlijk te kunnen vasthouden. Mijn boekje met daarin vastgelegd mijn verhalen op de website van KorterMaarKrachtig. Mijn verhalen over wat ik heb meegemaakt na de amputatie van mijn linker onderbeen.
Zoals in de aankondiging in het maartmagazine van ‘Kort&Krachtig! staat: openhartige verhalen. Ontroerd en tegelijkertijd ‘vervuld’ van enige trots.

De begeleiders, artsen en therapeuten in het revalidatiecentrum denken echt aan alles. Geen enkel aspect dat van invloed kan zijn op de amputatie en het proces erna, blijft onbesproken. Tijdens mijn verblijfsperiode was er iedere week een bijeenkomst waarin van alles en nog wat dat betrekking had op de gezondheid en hulp aan de orde kwam.

Voorlichting
Zo kreeg ik voorlichting over de vereniging KorterMaarKrachtig en suggesties voor een goed onderhoud van het ingekorte lichaamsdeel. Ook de psychische kant van alles was onderwerp van gesprek. Heel interessant was de aankondiging dat een aantal zogenaamde vieze plaatjes centraal zouden staan. Ik zorgde ervoor dat ik hierbij zeker aanwezig was.

Een heerlijke skiweek
De wintersportweek 2022 zit er weer op. Na een zeer enerverende trip arriveerden de deelnemers rond twaalf uur ‘s nachts in Leusden. ’s Morgens om zeven uur vertrok de bus vanuit Maria Alm en reed in een sprookjesachtige sfeer door dichte sneeuwvlokken en hoge bomen richting Duitse grens. Iedereen zat vol van alle gebeurtenissen van de skiweek. Soms werd er nog een traantje weggepinkt. Verhalen over wat iedereen gedaan had in de week en over welke prestaties (zo mag je het best noemen) waren geleverd.

De verbinding tussen instrumentmaker, revalidatiearts en mezelf

Het is alweer een aantal weken geleden dat ik mijn nieuwe prothese heb aangemeten gekregen. Ik kreeg het gevoel dat mijn liner niet meer strak om mijn korte been sloot. Een bezoek aan de instrumentmaker maakte duidelijk dat de omvang van mijn korte been duidelijk was afgenomen. Voor prothesedragers geen onbekend fenomeen. De liner kon wel wat smaller. Ook mijn prothesekoker was wat ruim geworden.

Vervolgtraject
Dan start een nieuw traject: een smallere liner en een smallere koker. Ik vind dat een interessant en best wel inspannend traject. Een aantal keren achter elkaar naar de instrumentmaker, gipsen, passen, loopoefeningen (zit ie goed?) en na de derde keer: prothese aanhouden en thuis verder oefenen.

Niet vaak, soms gebeurt het. Je krijgt een flashback. Hoe kwam het en hoe was het. Beelden van de pre-amputatieperiode vliegen voorbij. Je kunt ze niet tegenhouden. En dat is maar goed ook. Dan verdwijnen ze ook weer snel. Ook dat hoort bij verwerking.
Wanneer je denkt dat je er na de amputatie en het herstel van af bent…..mis. Zoals ik in eerdere columns al heb beschreven: dan begint het pas. Voordat het zo ver is wik en weeg je. Erna, een heel nieuwe fase in je leven.

Uit put kruipen
Onlangs had ik een gesprek met een goede kennis van me. Hij heeft MS. Was altijd vief en vrolijk en flink aan het werk toen het hem overkwam. Hij donderde een put in en heeft zich er stukje bij beetje uit gewerkt. Hij dacht: het is uit. Mijn leven is voorbij. Hij ontdekte dat er een ander leven geleefd moest worden. Niet afgelopen maar anders. En dat gaat nu, na een periode van ups-and-downs, goed.

Peter ter Keurs uit Borne heeft als eerste Nederlander een osseointegratieprothese op zijn onderarm gekregen. Op RTV Oost vertelt hij daarover.

Soms denk ik wel eens: “Hoe komt het toch dat ik altijd, nou ja, bijna altijd, zo positief schrijf?” Ik sta positief in het leven, dat is waar, maar toch…. Terugkijkend ging het niet altijd van een leien dakje.

Rotmomenten
Ik zat laatst al mijn columns terug te lezen en toen kwam die vraag als vanzelf in me op. Ik heb toch ook mijn rotmomenten gehad tijdens het hele proces van voor de amputatie tot nu? Ik heb toch ook wel eens stevig gevloekt toen het weer eens niet ging? Toen mijn liner niet direct lekker sloot en ik tot soms drie keer mijn prothesebeen achter elkaar uit en weer aan moest trekken? En dat klopt allemaal. Het gaat niet altijd even gemakkelijk. Ik heb niet altijd engeltjes om me heen staan die me helpen bij moeilijke momenten. Nee, dan zit je op je studeerkamer (daar staat mijn been ‘aan de stroom’) voor je uit te kijken.

Tijdens een korte of langere vakantie, in binnen- en buitenland, bezoek ik samen met mijn partner altijd meerdere bezienswaardigheden. Immers, de hele vakantie lezen of de hele vakantie fietsen is op zich een prima bezigheid, maar ook niet alles. Naarmate de vakantie langer is, wordt dit wel een eenzijdig patroon, dat kan worden opgesmukt met andere bezigheden.

Voorbereiden
Voor het bezoeken van die bezienswaardigheden bereid ik me, na een paar minder geslaagde ervaringen, tegenwoordig terdege voor. Waar is de locatie? Hoe is deze bereikbaar? Zijn er voldoende parkeerplaatsen niet té ver weg van de ingang? Hoe is de looproute en hoe is de ondergrond?

Facebook kent veel mogelijkheden. In allerlei soorten en maten. Niets is te gek, en, wanneer het wel te gek is of wordt, dan wordt de bijdrage verwijderd. Op FB, zoals Facebook in de digitale volksmond wordt genoemd, heb je de mogelijkheid om een groep met speciale interesses of uitwisselmogelijkheden te maken of je bij een groep aan te sluiten.
Ik heb me, om allerlei verschillende redenen, aangesloten bij een flink aantal muziek- en schaakgroepen. Daarnaast bij de groep voor gehandicapte wintersporters (VGW) en bij de groepen rond kamperen met de caravan, met name Eriba Touring. Die laatste categorie is belangrijk omdat ik altijd op zoek moet naar een camping waar voldoende voorzieningen aanwezig zijn voor mensen met een beperking. En dat heeft me tot nu toe geen windeieren gelegd. Je moet wel op zoek, doorvragen. Zie mijn vorige column ‘Inclusieve campings’.

Kamperen is altijd mijn lust en mijn leven geweest. Toen ik nog twee gezonde benen had, kampeerden Els en ik in een kleine tent, later zelfs in een eenstokstent. Dat had alles te maken met de trektochten die we maakten. De South Downs wandelen rond Eastbourne in het zuiden van Engeland en een stuk van het Coast Path rond St. Davids Head in Wales aflopen. Of met de rugzak inclusief tent naar Portugal. En, om nooit te vergeten zo mooi, fietsen in Engeland van Sheerness naar Stonehenge en via de kust en Wight terug naar Dover.

Dat was toen….