Category : Ervaringsverhalen

Een heerlijke skiweek
De wintersportweek 2022 zit er weer op. Na een zeer enerverende trip arriveerden de deelnemers rond twaalf uur ‘s nachts in Leusden. ’s Morgens om zeven uur vertrok de bus vanuit Maria Alm en reed in een sprookjesachtige sfeer door dichte sneeuwvlokken en hoge bomen richting Duitse grens. Iedereen zat vol van alle gebeurtenissen van de skiweek. Soms werd er nog een traantje weggepinkt. Verhalen over wat iedereen gedaan had in de week en over welke prestaties (zo mag je het best noemen) waren geleverd.

De verbinding tussen instrumentmaker, revalidatiearts en mezelf

Het is alweer een aantal weken geleden dat ik mijn nieuwe prothese heb aangemeten gekregen. Ik kreeg het gevoel dat mijn liner niet meer strak om mijn korte been sloot. Een bezoek aan de instrumentmaker maakte duidelijk dat de omvang van mijn korte been duidelijk was afgenomen. Voor prothesedragers geen onbekend fenomeen. De liner kon wel wat smaller. Ook mijn prothesekoker was wat ruim geworden.

Vervolgtraject
Dan start een nieuw traject: een smallere liner en een smallere koker. Ik vind dat een interessant en best wel inspannend traject. Een aantal keren achter elkaar naar de instrumentmaker, gipsen, passen, loopoefeningen (zit ie goed?) en na de derde keer: prothese aanhouden en thuis verder oefenen.

Niet vaak, soms gebeurt het. Je krijgt een flashback. Hoe kwam het en hoe was het. Beelden van de pre-amputatieperiode vliegen voorbij. Je kunt ze niet tegenhouden. En dat is maar goed ook. Dan verdwijnen ze ook weer snel. Ook dat hoort bij verwerking.
Wanneer je denkt dat je er na de amputatie en het herstel van af bent…..mis. Zoals ik in eerdere columns al heb beschreven: dan begint het pas. Voordat het zo ver is wik en weeg je. Erna, een heel nieuwe fase in je leven.

Uit put kruipen
Onlangs had ik een gesprek met een goede kennis van me. Hij heeft MS. Was altijd vief en vrolijk en flink aan het werk toen het hem overkwam. Hij donderde een put in en heeft zich er stukje bij beetje uit gewerkt. Hij dacht: het is uit. Mijn leven is voorbij. Hij ontdekte dat er een ander leven geleefd moest worden. Niet afgelopen maar anders. En dat gaat nu, na een periode van ups-and-downs, goed.

Peter ter Keurs uit Borne heeft als eerste Nederlander een osseointegratieprothese op zijn onderarm gekregen. Op RTV Oost vertelt hij daarover.

Soms denk ik wel eens: “Hoe komt het toch dat ik altijd, nou ja, bijna altijd, zo positief schrijf?” Ik sta positief in het leven, dat is waar, maar toch…. Terugkijkend ging het niet altijd van een leien dakje.

Rotmomenten
Ik zat laatst al mijn columns terug te lezen en toen kwam die vraag als vanzelf in me op. Ik heb toch ook mijn rotmomenten gehad tijdens het hele proces van voor de amputatie tot nu? Ik heb toch ook wel eens stevig gevloekt toen het weer eens niet ging? Toen mijn liner niet direct lekker sloot en ik tot soms drie keer mijn prothesebeen achter elkaar uit en weer aan moest trekken? En dat klopt allemaal. Het gaat niet altijd even gemakkelijk. Ik heb niet altijd engeltjes om me heen staan die me helpen bij moeilijke momenten. Nee, dan zit je op je studeerkamer (daar staat mijn been ‘aan de stroom’) voor je uit te kijken.

Tijdens een korte of langere vakantie, in binnen- en buitenland, bezoek ik samen met mijn partner altijd meerdere bezienswaardigheden. Immers, de hele vakantie lezen of de hele vakantie fietsen is op zich een prima bezigheid, maar ook niet alles. Naarmate de vakantie langer is, wordt dit wel een eenzijdig patroon, dat kan worden opgesmukt met andere bezigheden.

Voorbereiden
Voor het bezoeken van die bezienswaardigheden bereid ik me, na een paar minder geslaagde ervaringen, tegenwoordig terdege voor. Waar is de locatie? Hoe is deze bereikbaar? Zijn er voldoende parkeerplaatsen niet té ver weg van de ingang? Hoe is de looproute en hoe is de ondergrond?

Facebook kent veel mogelijkheden. In allerlei soorten en maten. Niets is te gek, en, wanneer het wel te gek is of wordt, dan wordt de bijdrage verwijderd. Op FB, zoals Facebook in de digitale volksmond wordt genoemd, heb je de mogelijkheid om een groep met speciale interesses of uitwisselmogelijkheden te maken of je bij een groep aan te sluiten.
Ik heb me, om allerlei verschillende redenen, aangesloten bij een flink aantal muziek- en schaakgroepen. Daarnaast bij de groep voor gehandicapte wintersporters (VGW) en bij de groepen rond kamperen met de caravan, met name Eriba Touring. Die laatste categorie is belangrijk omdat ik altijd op zoek moet naar een camping waar voldoende voorzieningen aanwezig zijn voor mensen met een beperking. En dat heeft me tot nu toe geen windeieren gelegd. Je moet wel op zoek, doorvragen. Zie mijn vorige column ‘Inclusieve campings’.

Kamperen is altijd mijn lust en mijn leven geweest. Toen ik nog twee gezonde benen had, kampeerden Els en ik in een kleine tent, later zelfs in een eenstokstent. Dat had alles te maken met de trektochten die we maakten. De South Downs wandelen rond Eastbourne in het zuiden van Engeland en een stuk van het Coast Path rond St. Davids Head in Wales aflopen. Of met de rugzak inclusief tent naar Portugal. En, om nooit te vergeten zo mooi, fietsen in Engeland van Sheerness naar Stonehenge en via de kust en Wight terug naar Dover.

Dat was toen….

Lekker buiten spelen
Met het lengen van de dagen stijgt de temperatuur. We gaan de warmere periode van het jaar in. Heerlijk. Lekker in de tuin rommelen, schoffelen, plantjes vervangen, noem maar op. Ik pak de snoeischaar en zet het snoeimes, zoals mijn vader het noemde, in de druiventakken. De eerste snoei was in het diepe najaar, de tweede is in het voorjaar. Niet te veel, er moeten wat ogen over blijven om de druiventakken te vormen. Later in de gevorderde voorjaar check ik de uitlopers op groei en intensiteit en verwijder overbodig hout.
De warme(re) periode van het jaar brengt veel lol in mijn hoofd, lichtheid en mooie luchten. Ik vertoef bij dit weer zoveel mogelijk buiten. Ik fiets en wandel in een steeds groener wordende omgeving.

Eén ding moet ik alleen niet vergeten…

Altijd verbeteren
Iedere fase in een optimaliseringsproces kent, wanneer het goed gaat, een positieve afsluiting. Je leert het in de kliniek, in een veilige omgeving. Je betreedt hierbij allerlei oefenpaden, die je later in het dagelijkse leven buiten de veilige omgeving van de kliniek in de praktijk moet en kunt brengen.
Sinds mijn prothese vaste voet heeft gekregen in en aan mijn lijf, zet ze stappen. Soms wat meer, soms wat minder. Altijd gericht op verbetering en waar mogelijk uitbreiding.
Els en ik fietsen samen, zoals ik eerder heb gememoreerd. Dat was de afsluiting van een proces ‘van tweewieler naar driewieler’.

Op een gegeven moment dacht ik dat ik alles wel had gehad zo ver het mij en mijn prothese betreft. Niets is minder waar. Iedere dag, elke week, soms wat langer, ontdek ik nieuwe dingen, nieuwe werelden, waarmee ik met mijn prothese moet dealen. En telkens weer lukt het om aan een nieuwe situatie een draai te geven die ik meeneem voor later. Ik sla het ergens in mijn geheugen op en zodra de nood aan de man is, of een moment er om vraagt, komt het als het ware als een ‘ploep’ naar boven.

Naar De Punt
Zo ook begin april. Vol goede moed heb ik samen met Els de nieuwe caravan, Eriba, ingepakt, wat spulletjes extra erbij gedaan en niet te vergeten onze nieuwe voortent erbij gestopt. Op weg naar De Punt, vlak bij Groningen. Een heel mooie SVR-camping met ook voor de gehandicapte medemens voldoende sanitaire voorzieningen. Als het ware een ‘inclusieve camping’. Het was mooi weer toen we aankwamen. Na een hartelijke groet van de medekampeerders en de eigenaren van de camping de Eriba neergezet en gesteld. De spullen uit de auto en even bijkomen in het zonnetje dat toen nog uitbundig scheen.

Hè hè, echte winterkriebels
Het is er van gekomen. In weerwil van de opwarming van de aarde sloeg Koning Winter voor even zijn tenten op in ons land. Koud, fris en uitermate gezond weer. Iedere dag ga ik naar buiten. Nu met een brede glimlach.
Half februari heb ik, maar ik niet alleen, kunnen zien wat een tijdelijke weersverandering teweegbrengt bij heel veel mensen. Iedereen krijgt kriebels. Of het nu van de wens tot schaatsen, sneeuwballen gooien of sneeuwpoppen maken is, het gebeurt en het kan voor mij in ieder geval niet lang genoeg duren.

Banjeren in de sneeuw
Ik heb erg genoten van deze periode. Ik hou van die koude frisheid en die sneeuw. Het coronavirus verhinderde dat ik naar Oostenrijk ging om met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters een weekje zitskiënd los te gaan in de sneeuw. Gelukkig bood de sneeuwval een -zij het gering- alternatief: wandelen en banjeren in de sneeuw. De buitenlucht in, iedere dag. Je adem zien verdampen.