Author: Webmaster

Voor de eerste keer in het nog-niet-helemaal-post-corona-tijdperk mocht ik me weer melden in de kliniek. De revalidatiearts en de instrumentmaker wilden graag weten hoe het na een aantal maanden gaat met de computergestuurde knie. In  mijn column Andere tijden (maart 2020) heb ik hier over gesproken. Ikzelf was blij dat ik weer naar de kliniek kon. Niet om er lang te verblijven…. De fysiotherapeut kon me wat meer kneepjes van de knie leren. De revalidatiearts en de instrumentmaker konden beoordelen of alles nog oké is.

Reitze Bok (47) uit Heerhugowaard gebruikt een onderbeenprothese. Hij denkt dat thuiswerken veel mensen extra energie kost. Dat geldt in ieder geval voor hem. Gewoon met je collega’s samenwerken op de zaak is fijner. Naar het zwembad gaan om lekker baantjes te trekken, zit er nu even niet in, net als op de fiets naar het werk gaan. “Ik moest even mijn hele normale ritme omgooien.” Een workout op een matje is niet echt iets waar Reitze warm van wordt.

Zondagochtend langs het voetbalveld. De bal rolt over het veld en de veldspelers sprinten erachteraan. Alleen missen deze veldspelers allemaal een been en lopen ze op krukken. Een van hen is Leroy Pelzer (32) uit Landgraaf. Hoe gaat hij om met zijn amputatie?

In 2016 kwam tijdens zijn werk in de bouw 5000 kilo op Leroy zijn voet terecht. Hierdoor verbrijzelde hij zijn voet. In eerste instantie was er geen sprake van amputatie, maar toch liet Leroy’s behandelend arts wel het woord vallen. “Ik dacht je bent niet goed snik! Dat gaat echt niet gebeuren, een amputatie is niet nodig en ik ga gewoon weer lopen.”

Die andere tijden, waarvan ik sprak in mijn vorige column, laten nog even op zich wachten. De wekelijkse, goed bekeken persconferentie van het Outbreak Management Team levert niet veel meer op dan vasthouden aan de huidige omstandigheden, hier en daar een klein beetje speling en verder ‘hou vol!’. Met z’n zeventien miljoenen moeten we het rooien. Ergens in de verre verte gloort –zo kun je uit de uitgesproken woorden afleiden- een sprankje licht, verlichting. Maar we zijn er nog niet.
De noodzakelijke maatregelen beperken mij in veel opzichten, zeker omdat ik veel en zo ver mogelijk lopend moet oefenen met mijn nieuwe prothese, die ik onlangs aangemeten kreeg. Goed, je loopt naar de brievenbus, maakt een korte wandeling en stapt op de hometrainer. Maar ik wil meer.

In 1965 zong Boudewijn de Groot “Er komen andere tijden”. Hij zal bij het zingen hiervan nooit hebben gedacht dat die tijden zo konden veranderen zoals nu het geval is, in tijden van corona. Tijden van verdriet en tijden van inventiviteit en inlevingsvermogen in de ander. Je kijkt vaker even bij de buren of alles O.K. is, zeker wanneer je ze een tijdje, langer dan normaal, niet hebt gezien. Op Facebook kijk ik of mijn vaste groep lezers en schrijvers niet plots kleiner is geworden. Het stelt je dan gerust dat dat niet het geval is. Maar toch weet je dat elders veel leed is. Hier moest ik even aan denken bij het schrijven van deze column. Blijf zoveel mogelijk thuis, ga niet op stap wanneer het niet echt noodzakelijk is. Dat zeg ik ook iedere dag wel een keer tegen mijn nieuwe prothese. Wel jammer maar het is even niet anders.