Author: Webmaster

Onlangs zat ik op mijn kamer voor me uit te kijken. Even een blik uit het raam. De kale takken van de bomen wuifden me toe en spoorden me aan om er een mooie dag van te maken. Ik betrapte me erop dat ik al een tijdje naar mijn prothese zat te staren. Die staat voor me, klaar om erin te stappen. Soms gaat dat niet zo gemakkelijk, technisch en fysiek wel, maar psychisch ligt er soms een drempeltje. Allerlei gedachten gaan door me heen. Het verleden kruist met het heden. “Weer een dag met zonder twee benen en maar zien dat het goed gaat.” Want zo voel ik me af en toe.
Ik start vol goede moed met een douche. Het water verfrist en spoelt de wat sombere gedachten uit mijn hoofd en van mijn lijf. Toch vraag ik me dan af waar ik mee bezig ben, wat ik wil. Hoe ziet de toekomst eruit?

Voordat ik hier over mijn prothese en alle gemakken en ongemakken ga schrijven: het woord prothese is vrouwelijk. Ik betrap mezelf erop dat dit af en toe wel vreemde zinswendingen en gedachten kan geven. Het lucht ook op. Je kunt alles zwaar aanzetten of proberen om meer lucht in het leven te brengen. Het kan aanleiding geven tot een fantasie…

Aan de stekker
Het leven met een prothese kent regelmatig verrassingen. En schept verplichtingen. Wanneer ik ’s morgens met een goed gemoed in m’n prothese wil stappen en met haar op stap wil gaan, of gewoon iets wil gaan doen, dan moet ik er wel voor zorgen dat zij is opgeladen. Dus ’s avonds, wanneer ik haar ‘afdoe’, gaat ze aan de stekker.

In het revalidatiecentrum waar ik na mijn amputatie verbleef, is een cluster Activiteitenbegeleiding. Daar is het de hele dag een komen en gaan van rolstoelenden, loopreklopers, krukkendragers en noem maar op. Iedereen wordt daar hartelijk ontvangen. De ruimte ligt tegenover de receptie en alle revalidanten worden gestimuleerd om er een kijkje te gaan nemen, daar de krant te lezen, een gesprekje aan te knopen of een kopje koffie te pakken. Op die manier is de activiteitenbegeleiding een onmisbaar ontmoetingscentrum geworden.

Creativiteit borrelt
Eigenlijk is het veel meer dan een ontmoetingscentrum. Je vangt er prikkels op, stimulansen om nu eindelijk eens uit je comfortzone te stappen en iets te doen waarvan je het bestaan niet eens wist. Je hebt een gesprekje met een van de activiteitenbegeleiders en langzaam begint er iets op te borrelen. Bij mij was dat in eerste instantie het veilig in de eigen comfortzone meewerken aan het maken van een boekje. Deze keer niet met verhalen, wel met gedichten (zie mijn vorige column).

Open staan: Een beleving tijdens mijn revalidatieperiode

 …tijd nemen om te treuren
Je kunt niet meer
op twee
eigen benen staan.

Toch zie je nieuwe dingen gebeuren,
ook omdat er
andere luikjes
open gaan. (*)

Te water
Het is een spannende, niet nader te omschrijven beleving, ook sensatie… op het moment dat ik, na 24 jaar, ‘te water mag’. Immers al die jaren heeft een ontsteking in de weg gezeten aan een sportieve activiteit, die ik met name tijdens vakanties graag beoefen. Het is zo apart wanneer je het trapje afdaalt, op één been hinkelend, en uiteindelijk voelt dat het water de nog te gane treden overneemt en je als het ware langzaamaan het water in zweeft.