Ons kleinkind was onlangs jarig. Net daarvoor hadden we haar een aantal dagen te logeren gehad. Het is herfstvakantie en van de herfstlucht gebruik maken is altijd leuk. We kwamen wel in een geheel ander tempo, een heel ander ritme van de dag. Je staat eerder op, bent eerder dan anders beneden om ontbijt te maken. Fruit en een boterham en terwijl we nog de laatste slaap uit onze ogen wrijven, is de kleine al volop bezig met de dag.
We waren ook tijdens haar vakantie bij ons best bezig met haar verjaardag. Wat wil je geven? Een vraag die bij ons beklijfde. Mijn partner Els heeft, toen ze een jaar of vijf was, een kledingkastje, inclusief plankjes en een rail om klerenhangers aan te hangen, gekregen. Daarmee heeft zij en hebben onze kinderen heel vaak gespeeld. Het leek haar een leuk idee: iets voor de volgende generatie, met een knipoog naar circulaire economie. Het kastje werd tevoorschijn gehaald en, nou, wellicht toch een verfje. Wel wit.
Gelukkig had ik nog een staartje witte verf staan en kon ik na wat schuren en polijsten aan het echte schilderen beginnen. En dan komt de perfectionist in mij naar boven: het moet wel helemaal oké zijn. Na verloop van een tweetal uren was de eerste laag keurig aangebracht. Sneldrogende verf zorgde ervoor dat ik spoedig aan het slotstuk kon beginnen. En dat ging heel vlot.
Mijn energieverbruik
Gedurende die activiteiten heb ik nauwelijks, of eigenlijk geen, acht geslagen op mijn fysieke gesteldheid. Je bent geconcentreerd bezig, de tijd en de lol vliegen je om de oren, je wringt je in allerlei bochten, maar je vergeet voor even de energie die je verbruikt.Na het schilderen vroeg ik mezelf af waarom ik best wel moe was. En toen moest ik onwillekeurig denken aan de inhoud van het boek ‘Hoe blijf je fit na een beenamputatie?’ Immers, werken met een been met bovenbeenprothese kost heel veel energie extra. Wel zo’n 60% tot 70%.
En ik kreeg een artikel vanuit het UMCG, geschreven en geplaatst in magazine Kort&Krachtig van KorterMaarKrachtig met de titel ‘Verhoogd energieverbruik bij het lopen met een beenprothese’ (literatuuronderzoek van Loeke van Schaik, promovendus UMCG). Ik dacht even: ik heb toch bijna niet gelopen? Ik heb alleen maar staan (soms een beetje hangen) schilderen. Even terugkijkend kwam ik tot de conclusie dat ik met staan, bewegen, lopen, in bochten wringen uiteindelijk best veel gelopen had. En dat dat dus meer energie kost en dat het dus klopte dat ik moe was.
Ik heb met alle liefde het kastje voor ons kleinkind geschilderd en zij was er op haar verjaardag ontzettend blij mee. Ik dus ook en de vermoeidheid was in één klap weg.