Afgelopen maand mei en een stukje juni hebben Els en ik via Engeland en Wales Ierland bezocht. Met onze 
caravan Rockabilly hebben we gedurende een volle maand het land doorkruist. We zijn begonnen bij Cork en daarna via een stuk van de Wild Atlantic Way noordwaarts gegaan om uiteindelijk de oversteek te maken naar het mooie natuurgebied onder Dublin, de Wicklow Mountains.
Veel zon
In tegenstelling tot wat je bijna altijd hoort; dat Ierland zo groen is omdat het er nat is, hebben we kunnen genieten van de zon, mooie zonsopkomsten en zonsondergangen en al het mooie weer daartussen. Zelfs de Ieren waren zeer verbaasd over het lange uitblijven van regen, iets waarmee wij in Nederland ook te maken hadden.
Begeleiding op de ferry
Voor onze overtocht naar Ierland hebben we zowel een heen- als terugreis geboekt met de ferry. Bij de boeking geef ik dan altijd aan dat ik met de auto graag vlak bij een lift wil staan, zodat ik geen lange afstanden in het ruim van het schip hoef af te leggen op mijn krukken. Gelukkig wordt daar goed rekening mee gehouden. Bij de check-in krijg je een gele sticker met daarop een rolstoel die je onder je voorruit legt en moet je je knipperlichten aanzetten als je in de wachtrij staat. Zo zien verkeersbegeleiders je al van verre aankomen als je aan boord gaat en word je begeleid naar een plek bij de lift. De begeleiders zien er vervolgens op toe dat alles tot en met de lift goed gaat en zijn altijd bereid om je te helpen.
Premium behandeling
Bij de overtocht van Wales (Holyhead) naar Ierland (Dublin) heb ik op dit gebied weer een nieuwe ervaring opgedaan. Ik had de bekende blauwe kaart in mijn hand waarna de parkeerbegeleider ons maande de knipperlichten aan te zetten en naar het vak ‘premium’ te rijden. Ik wist niet wat me overkwam. Vorstelijk zijn we naar onze parkeerplek – inderdaad naast de lift – begeleid. En daarna? De begeleiders bleven vragen of alles ok was, totdat we uit het zicht verdwenen.
Scootmobiel
Voor ons is het iedere keer dat we de Noordzee oversteken een groot feest van positiviteit. Als mens-met-een-beperking geniet je namelijk voorrang bij musea en andere uitstapjes. Daarover heb ik eerder geschreven in Belevenissen deel 2: Vakantie en disabled. In musea en gebouwen zijn ze altijd bereid om te helpen. Een regel in de meeste bezoekersmogelijkheden is vaak een gratis toegangsticket voor in ieder geval de begeleider. Ook wordt direct bij binnenkomst verteld als niet alles rolstoeltoegankelijk is. Die situatie deed zich een enkele keer voor. En toen bleek dat de afstand tussen twee bezoekonderwerpen op één locatie te groot was om met de rolstoel technisch te overbruggen, stond er een scootmobiel voor je klaar die je tegen een geringe vergoeding kon gebruiken.
Hoffelijk
Met een kleine variatie op de column die ik eerder noemde: ik kan nog veel meer vertellen over de hoffelijkheid en de egards van de Ieren en Engelsen voor de mensen die ‘disabled’ zijn. Gedurende de vier weken dat wij aan de andere kant van de Noord- en Ierse Zee doorbrachten, is ons dat heel positief opgevallen. Op sommige terreinen kunnen wij daarvan in Nederland nog veel leren.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan