In één week kan er veel gebeuren. Zoals ik in het vorige verhaal schreef: we gingen nog even lekker een weekje kamperen in Friesland en daar stukjes Elfsteden fietsen… Te vroeg gejuicht! Het waren bijzonder warme dagen. Ik kreeg last van de spieren en pezen in mijn amputatiebeen. Het been zette ook iets op. Met als gevolg dat de liner er niet meer zo gemakkelijk omheen ging. Hulpvraag gesteld in de appgroep. Mooie antwoorden maar echt verder helpen deden ze me niet. Dat kon ook eigenlijk niet. Op een gegeven moment lukte het mij in mijn eentje nauwelijks meer om de liner aan te trekken en iedere stap die ik zette deed pijn.
Oude liner
’s Nachts heb ik mijn oude, iets wijdere liner aan gedaan om mijn amputatiebeen ‘in shape’ te houden. Dat gaf ’s morgens bij het aantrekken van de passende liner iets verlichting. De pijn bij het lopen bleef. En het lopen nam af. De enige weg die Els en ik op dat moment zagen, was een bezoek te brengen aan de revalidatiearts. Een dag later zat ik in het revalidatiecentrum. De arts, een fysiotherapeut en een instrumentmaker wachtten me op. Na wat kijken, aftasten en drukken moest ik een stukje lopen. Dat ging voor geen meter. Slotconclusie: spieren en pezen zijn flink gekneusd. En direct daaraan volgend: een week met twee krukken, een week met een kruk, daarna bezoek aan de arts en kijken hoe het verder moet.
Annuleren
Dat was een tegenvaller. Geen kampeer- en fietsweek in augustus, de camping annuleren en me houden aan de afspraken. De dag erna kon ik een poosje bijna niets. De acties in het revalidatiecentrum hadden letterlijk indrukken achter gelaten. Nu ben ik een week verder. Ik loop wel met twee krukken, hoef geen echte moeite te doen bij het aantrekken van mijn liner, heb de kampeerweek kunnen verzetten naar een later in de tijd af te spreken periode en voel enige vooruitgang.
Dan voel je pas wat een gemis het is wanneer ook ‘het amputatiebeen het niet doet’!
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan