Column: Naar het theater
Het theater is een plek waar we graag komen. Heerlijk een avondje uit, een klein beetje weggezakt in zo’n stoel met zachte zitting en eigenlijk net te weinig ruimte om ‘breeduit’ te zitten. Maar goed, vergeleken met vroegere theaterjaren is de zetel in het algemeen relatief zeer comfortabel geworden. Soms zak je zelfs zo diep weg dat je wel rechtop moet zitten. En dat is dan weer een oefening voor een rechte rug. Die krijg je trouwens toch wel wanneer de spanning in een voorstelling daartoe uitnodigt. Dan ga je ook voorzichtig een beetje op het puntje van je stoel zitten. En dat gaat dan net niet altijd: klem met je prothese in de rugleuning van de stoel voor je… Daarom probeer ik altijd twee stoelen te reserveren op ongeveer de zesde rij, dan zit je niet helemaal in de spotlights.
En vanuit de zaal links op de punt. Dus meestal of 1 en 2 of 1 en 3 geplaceerd. Vrijwel altijd lukt dat. Maar onlangs lukte het helaas niet. De organisatie van de ingekochte voorstelling was onze voorkeur kwijtgeraakt. We kregen rij 15 ergens in het midden toegewezen. Alle excuses betekenden niet een andere plek. Mocht er iets meer passend vrij komen, dan zou ik dat horen. Helaas, die dag kwam er geen berichtje meer.
Bewegingsruimte
Dus, ok, de kruk mee en hopen dat de zaal geleidelijk omhoog zou lopen. Dan zou dat al getackeld zijn. Maar neen, ongelijke treden qua lengte en hoogte, half duister, heel veel mensen om je heen, weinig (bewegings)ruimte om de goede stappen te zetten….het was een lastige stijging. Gelukkig zaten we midden in de rij zodat je niet telkens hoeft op te staan. In de pauze naar beneden, als het ware geklauterd. Het lukte, met bijna vallen…. Theatermedewerkers hadden me zien worstelen en vlogen op me af. Ze zouden hun best doen voor een beter plekje. Toen ik na de pauze weer op mijn plaats zat, wenkten ze me….maar toen was het al te laat. Weer langs alle mensen en trap af…neen, dat zag ik niet meer zitten. Eigenlijk jammer dat ik al zat. De medewerkers hadden zo hun best voor mij gedaan. Hulde. Aan het theater zeg ik: fantastisch werk gedaan aan inclusiviteit, kijk wel nog eens naar de treden en de verlichting. Jullie medewerkers zijn top.
En, voor alle duidelijkheid: de voorstelling was er niet minder om!
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan