Het was een mooi feest…. en de dans ging prima (zie mijn vorige verhaal). Onze wens was weer naar Italië. Het is zeer druilerig weer op de camping in Montecatini Terme, vlakbij Florence. De digitale weersvoorspeller zit er behoorlijk naast. Het zou vandaag droog zijn, met af en toe een druppel. Wellicht om een uur of vier een flits en een donder. De plannen die we hadden voor vandaag zijn in ieder geval al deels de prullenbak in gegaan.
Niets van dat al. Het regent heel stevig, nog net geen hozen. En die flits en knal kwamen niet op het afgesproken tijdstip maar veel eerder. Al om half drie.
Maar geen tijd voor somberen. In de verte wordt het alweer een beetje lichter. Wellicht dat het in de namiddag én droog én zonnig wordt. Ik merk het wel. Het is wel een uitgelezen moment om een kort verhaal te schrijven.
Straatsburg
We zijn nu twee weken onderweg. Na een paar dagen op een camping in Kehl, tegenover Straatsburg, zijn we via een camping net na de Gotthardtunnel in Montecatini beland. De camping in Kehl was top. Ik kreeg zelfs een eigen sleutel voor de douche, zeg maar gerust ‘zaal’. Dat was heel keurig geregeld. De Zwitserse camping was mooi met voldoende voorzieningen voor mensen met een beperking. De camping nu doet hier niet voor onder. We hebben zelfs privé sanitair.
Onderweg bezochten we Straatsburg. Voor de auto een mooi plekje in een parkeergarage in het centrum gevonden. Prima parkeerplekken, duidelijk aangegeven. Goed geregeld. Ook stond er een bordje naar de lift (we moesten op -1 parkeren). Helaas, de lift deed het niet. Je zult daar maar staan met je rolstoel….. Ik zag ook niet direct iemand die je in dat geval zou kunnen helpen. Gelukkig was ik met alleen mijn krukken op stap gegaan.
Florence
Vanuit Montecatini bezochten we Florence. Ook wanneer je deze stad voor de derde keer bezoekt, blijft er zeer veel schoons te zien. Tevoren had ik me verdiept in de mogelijkheden en onmogelijkheden voor mensen die wat moeilijker ter been zijn. Alles is er perfect geregeld. We hoefden nergens in de rij te staan, konden zo de Dom en de Doopkapel in, en dat alles voor zowel mij als voor mijn begeleider Els, 0,0 Euro. Alles bepaald door het ministerie van cultuur, als ik het goed heb. Het enige is dat ik meer naar de grond moest kijken om te zien waar ik liep….die straattegels uit de Renaissance zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dat mocht de pret echter niet drukken.
Eén ding is zeker: na Groot-Brittannië en Duitsland, zie mijn eerdere verhalen, heeft ook Italië voor wat betreft voorzieningen voor mensen met een beperking mijn hart gestolen.
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan