En zo nadert het einde van 2024 met rasse schreden. Een jaar waarin veel is gebeurd. Welk onderwerp je ook voor de geest haalt, er is altijd wel iets voorgevallen. Maar met het benoemen ervan alleen kom je er niet: je moet er ook iets aan/mee doen. Niet alleen woorden, ook daden. Zie hiervoor ook mijn columns over 2024.
Afwisseling
Het hebben van veel onderwerpen zorgt voor afwisseling en dat is heel prettig, het houdt de moed en de Schwung er in. Toch is enige stabiliteit wel handig. Mensen met een beperking in welke vorm dan ook, weten hier alles van. Ikzelf ervoer onlangs hoe belangrijk die stabiliteit is. Je bent boven, de prothese is af en je huppelt en hinkt samen met het looprek van studeerkamer naar badkamer om de dag af te poetsen. Daarna nog even via de studeerkamer naar de slaapkamer. En toen ging het mis. Te snel, en eigenlijk niet stabiel genoeg, zette ik mijn looprek tegen en niet over de drempel. Omdat ik nogal snel hinkelde, werd ik als het ware gelanceerd en dook languit over mijn looprek heen de kamer in. Ik viel keihard (daar hielp geen val breken aan) met mijn hoofd, met name mijn ogen, op de rand van het looprek.
Stabiliteit versus spontaneïteit
Achteraf viel de schade mee, het had veel erger kunnen uitpakken, wel een blauw oog in een geheel blauwe, later verkleurende oogomgeving. Ik heb een paar dagen kunnen wennen aan het beeld van een bokser die de ring is uit gemept. Daarna nam alles af en kleurde mijn gezicht weer mooi bij. Het was gewoon een kwestie van spontaneïteit aan de ene kant en als gevolg daarvan minder aandacht voor stabiliteit aan de andere kant.
Parkeren driewielerligfiets
Diezelfde spontaneïteit gebruikte ik voor mijn driewielerligfiets (zie de vorige column): een mooie parkeerplaats moet toch gemakkelijk te regelen zijn in een inclusieve gemeente. Het had veel voeten in de aarde. De fiets mocht niet vlak bij de ingang staan, er zijn geen speciale parkeerplaatsen voor dit soort fietsen en de verzekering eist dat je de fiets ergens aan vastzet. Die mogelijkheid ontbrak ook.
Uiteindelijk is dit ook relatief goed gekomen: ik mag de fiets vastzetten aan een van de vlaggenmasten voor het gemeentehuis. Ik moet nog kiezen welke vlaggenmast.
Eind goed al goed en op naar 2025!
Hein van der Zande (Leiderdorp)
Voorheen organisatieadviseur bij de overheid, nu gepensioneerd
geboren in 1950, getrouwd met Els, twee (adoptie)kinderen, opa van Amara en Rohan